HATİCE HANIM (Boğçacı) – Sermed Muhtar Alus şöyle anlatıyor : “Birinci Cihan Harbinden az önce,1913 ile 1914 arasında altmışını aşkın olarak ölmüş bir kadındır ki kadın idi ki kendisine, meşrutiyet devrinin meşhur tabiri ile “ Enkaazı İstmdaddan Hatice Karısı ” der idi;hafiyelik ile suçlanmış,rütbesi alınıp bir “neferi merkum” olarak ordu kadrosundan atılmış alaylı bir binbaşının karısı imiş.Boğçacılık yaparak geçinmeye ve hiç bir iş bulamayan,ve aslında ise hafiyelik ile de hiç bir alâkası bulunmayan kocasına bakmaya çalışırdı.Koltuğunda iki küçük boğça,birinde tepsi örtüleri,bardak altları,işlemeli kadın mendilleri,birinde de lavanta,pudra,allık,sürme,krem gibi şeyler.Bize sık sık gelir,annam de kendisinden mutlakaa bir şey alırdı.Gencliğinde çok güzelmiş,sesi de çok güzelmiş ;tatlı bir hüzünlü bir gün hüzünlü sesle bir gün : Hûriler bilmem güzel mi hüsni cânânım kadar Mihrü mâh parlar mı âyâ şemsi tâbânım kadar diye mırıldanır ken annemin ağladığını gördüm,babama anlattım (o zaman Müzei Askerî müdürü Muhtar Paşa),Hatice Hanımın kocasını bir âile dostmuz olan bir ecnebî şirket müdürüne odacı olarak adırttı idi,Hatice Hanım da elindeki malları sermâyesine tasfiye edip evine kapandı.,” (S.M.Alus)