On dokuzuncu asır başında İstanbulun namlı dersiamlarından; Yeniçeri ocağının kaldırıldığı Vakai Hayriyede saraya davet edilen ulema arasında bulunmuş, Sünnetodasında İkinci Mahmudun riyasetinde yapılan tarihî toplantıda isyan eden Yeniçerilere karşı Sancağı şerifin çıkarılmasında tereddüt olunurken son derece heyecanlı ve şiddetli bir hitabede bulunmuş, ağzı köpüre köpüre: “Bu din ve devletin devam ve bekası muradı ilâhi ise o habisleri urur, mahvederiz, değil ise biz de bu din ile beraber batıp gideriz, daha ne olmak ihtimali vardır!” diye bağırarak elindeki tesbihi yere çalmış, tesbih kopmuş, daneleri mermer üzerine dağılırken mecliste bulunanlar hüngür hüngür ağlamağa başlamıştı. Gözyaşlarını tutamıyan İkinci Mahmud da derhal yerinden kalkarak Hırkai Saadet odasına girmiş, Sancağı şerifi çıkarmış, Sadrazama teslim etmişti. O gün, bu zatın büyük heyecanı herkese bir şevk ve gayret vermişti.