Abdülmecid zamanında, bilhassa Kırım harbinden sonra, İstanbul halkı; lüks ve sefahat hayatına düşmüştü. Müverrih Cevdet Paşa, gençlik yıllarına rastlıyan o devri şöyle tasvir eder: “Ötedenberi herkes iradına göre tasarruf ederdi; alafranga hane ve sahilhane tecemmülâtı yoktu. Abdülmecidin saltanatı başlarında Mısırdan İstanbula pek çok paşa, beyler ve hanımlar hicret ettiler, gayet yüksek pahalarla konaklar ve yalılar satın aldılar, alafranga eşya ile süsleyip döşedier, bol bol paralar sarf ve israf eylediler, sefâhet kapılarını açtılar. İstanbulun vükelâ ve kibarı da Mısırlılarla aşık atmağa, vükelâ haremleri, Mısırlı Mehmet Ali Paşa kerimesi Zeynep hanımı taklide kalkıştılar, meselâ Sadrazam Âli Paşanın dairesi masrafı ayda 4000 altına vardı. Âli Paşanın Ali adında çârebru bir delikanlısı vardı k, masrafı, efendiden bir adanın hanesini kibarane bir surette idare edebilirdi. Sadaret maaşı paşaya yetmez oldu. “Sultanlara gelince, vükelâ haremlerinden üstün olmalıydılar, hesapsız masraf etmeğe başladılar; maaşlarile idare olunamayıp borca battılar. Eskidenberi sarayda kapalı yaşayan kadın efendiler de, zamane hükmü icabınca, arabalarla gezmeğe başladılar; marafları arttı, borçlandılar, alıp verişlerine vasıta olan kahveci ve baltacılar pek acaip suistimallere koyuldular. Meselâ b...

Abdülmecid zamanında, bilhassa Kırım harbinden sonra, İstanbul halkı; lüks ve sefahat hayatına düşmüştü. Müverrih Cevdet Paşa, gençlik yıllarına rastlıyan o devri şöyle tasvir eder: “Ötedenberi herkes iradına göre tasarruf ederdi; alafranga hane ve sahilhane tecemmülâtı yoktu. Abdülmecidin saltanatı başlarında Mısırdan İstanbula pek çok paşa, beyler ve hanımlar hicret ettiler, gayet yüksek pahalarla konaklar ve yalılar satın aldılar, alafranga eşya ile süsleyip döşedier, bol bol paralar sarf ve israf eylediler, sefâhet kapılarını açtılar. İstanbulun vükelâ ve kibarı da Mısırlılarla aşık atmağa, vükelâ haremleri, Mısırlı Mehmet Ali Paşa kerimesi Zeynep hanımı taklide kalkıştılar, meselâ Sadrazam Âli Paşanın dairesi masrafı ayda 4000 altına vardı. Âli Paşanın Ali adında çârebru bir delikanlısı vardı k, masrafı, efendiden bir adanın hanesini kibarane bir surette idare edebilirdi. Sadaret maaşı paşaya yetmez oldu. “Sultanlara gelince, vükelâ haremlerinden üstün olmalıydılar, hesapsız masraf etmeğe başladılar; maaşlarile idare olunamayıp borca battılar. Eskidenberi sarayda kapalı yaşayan kadın efendiler de, zamane hükmü icabınca, arabalarla gezmeğe başladılar; marafları arttı, borçlandılar, alıp verişlerine vasıta olan kahveci ve baltacılar pek acaip suistimallere koyuldular. Meselâ bir tüccardan yüzbin kuruşluk mal alırlarsa elli bin kuruş ta nakid alıp sultan namına yüz elli bine senet verirlerdi; bu yüzden, sarayı hümayunun üç yıl içinde 3 milyon kese akçe borcu çıktı. Sultanların ve kadın efendilerin asım takımı Beyoğlu sarrafları ellerinde rehin kaldı. “Kırım muharebesinde Fransız, İngiliz ve Sardunya askerlei İstanbula geldiklerinde çarşıya su gibi altın akıttılar, İstanbul esnafı da çok para kazandı. O esnada yapılan saray düğünlerinde de çarşı esnafı, bilhassa kuyumcular fevkalâde istifade ederek kibarane yaşamağa alıştılar. Boğaziçinde yalılar tuttular, o zamanlar Kadıköy ve Adalar henüz mamûr değildi, Kızıltoprağın adı bile yoktu; İstanbulun sayfiyesi Boğaziçi idi, Boğaziçinde kiralanacak köşe bucak kalmadı, Büyükderede dört odalı bir kira evi bulmak bir saadet sayıldı. Şeyhülislâm Sadettin Efendi altı aylığı kırk bin kuruşa Balta limanında bir yalı kiralamıştı, nakil tebriki için gelen ihtiyar bir adam “Ben bu yalının filân tarihte kıkr bin kuruşa satıldığını bilirim!” dediğinde herkes hayret etti; ki bu yalı bilâhare Mısırlı Halim Paşa tarafından alınmıştır. Akarların kıymet ve kirası bu kadar yükseldiği esnada, esnaf ve rençbere göre para kazanmak da, çorum vakti balık tutmak kadar kolay bir iş oldu. Gariptir ki, Kırım muharebesinden evvel İstanbul ve civarında pek çok hırsız vardı; harpten sonra hırsızların adı battı, anlaşıldı ki memleketemizde hırsızlığın artması, parasızlıktan imiş. “Abdülmecid, kızlarağasını Münire Sultana göndererek israflarından dolayı: “Akıllarını başlarına toplasınlar, artık, aşırıp taşırdılar, tekdir şöyle dursun dayak attırırım” diye azarlamış. Bir gün de atla Babıâliye geldi; kimseye iltifat etmiyerek dairesine girdi, vükelâ dehşet içinde kaldı. Kaptanı derya dâmad Mehmed Ali Paşayı karısının 60 bin kese borcundan ötürü tekdir etti, “hain herif” diye bağırdı. Diğer damat paşalara da “Sultanlar gece mehtaplarda gezermiş! Benim gece mehtapta gezer kızım yoktur, onları da red ederim!. Bu heriflerin hareketleri artık namusuma dokunuyor!” dedi; bir gün sonra da hepsini memuriyetlerinden azletti. Saray kadınlarının arabaya binmemeleri için, serasker Rıza Paşanın saray arabalarını zincirle birbirine bağladığı söylendi. Abdülmecidin ilk zamanları, doğrusu pek güzel geçti, hele 1260 tarihinden yetmiş tarihine kadar İstanbul, bilhassa Boğaziçi ferah ve meserret ve tarif olunmaz eğlence ve şenlik ile cennetten bir nümune idi. Fakat sonrları israf ve sefahet yolları açılmakla çok sıkıntı çekildi. Devlet borca battı, kendisi de kederinden hastalandı.” (Ma’ruzat, Tarih Encümeni Mecmuası)