Geçen asır sonlariyle asrımız başlarının tâlik hattatlarından ve namlı şeyhlerinden; babası Hazreti Ebubekir sülâleisnden ve Nakşî şeyhlerinden Süleyman Efendidir; 1839 da, Belh civarında Kunduz’daki tekkede doğdu; siyasî karışıklıklar ve mezalim yüzünden ailesi efradı ve müridleri üçyüz kişilik bir kafile ile hicret eden babasının yanında evvelâ İrana, oradan da Türkiyeye geldi, bir müddet Irakta, Konyada ve Bursada oturduktan sonra İstanbula gelip yerleştiler, Süleyman Efendiye Eyübde Buhâri dergâhı şeyhliği verilldi, ölümünde de meşihat Abdülkadir Efendiye kaldı. Çağatayca, Arabca ve Farscaya ana dili kadar vâkıf, edip, kâmil bir zat idi. Muhitinde hürmetle sevilen bir sima oldu. Yaşı ilerledikten sonra yazı meşgalesini tamamen terk etti. Üç yıl ilâhî bir cezbeye kapılarak kimse ile konuşmadı ve 1923 de seksen dört yaşında öldü, dergâhının haziresine defnedildi. Bibl. : M. K. İnal, Son hattatlar.