Onsekizinci asır hattat, hâfız ve hocalarındandır. Hüsnühattı devrinin tanınmış hattatlarından biri olan Hâşimîzade Seyyid Abdullah Efendi ile Hoca Mehmed Rasim Efendiden öğrendi; devrinin tanınmış müderrislerinden Abdülkerim Efendi ile yine Hoca Mehmed Rasimden Arabca ve Farsca tahsil etti, müderris oldu; babasının yerine Sarayi Hümayun gilmanlarına hoca tayin edildi; bir felç darbesi üzerine saray hocalığını büyük oğlu Mehmed Said Efendiye terk etti ise de, bir yıl sonra Said Efendinin tâûndan ölümile, bir kadirşinaslık eseri olarak hocalık maaşı tekrar kendisine bağlandı, müderrislik pâyesi de Musilei Süleymaniyeye çıkarıldı. İki yıl kadar süren hastalığında dili ancak İsmi Celâl’i söyliyebilecek kadar açılmıştı ki 1758 (H. 1172) de öldü. Kabri Eyyub’dadır. Hocası Üstad Mehmed Rasimin ölümüne şu güzel tarihi söylemişti: “Üstadı sânii zeman göçdü“ dedim tarihi tam Bibl. : Müstakimzâde, Tuhfei hattâtin.