Onsekizinci asırda Dîvanı Hümayunun namlı kâtiplerinden; sülüs, nesih, tâlik ve rık’a vesair yazı çeşitlerinde seçkin hattatlardan, ve şair; üçüncü defterdar iken ölen namlı bir hattat ve sohbetlerinin zarafeti ile tanınmış bir zat olan Şabanzade Mehmed Muhteşem Efendinin oğludur, yazıyı babasından öğrenmiş, Çerkes Mehmed Paşaya divanefendisi olmuştu. Fevkalâde hassasiyet ve asabiyetile meşhurdu, kızdığı zamanlarda, hıncını oturup hüngür hüngür ağlamakla yenerdi. 1717 (1130 H.) de öldü; zamanının şairlerinden Lem’i: Vâsıf Abdullah efendi ide cennâtı makam.. mısraını ölümüne tarih düşürmüştür. Aşağıdaki beyit de şiirdeki kıymetine örnektir: Hemtâ bulunmaz, ey güli nâzik-beden, sana; Oldum hezâr nağmezeni aşk ben sana. Bibl. : Müstekimzâde, Tuhfei hattâtin; Sâlim, Tezkirei şüerâ.