On sekizinci asırda İstanbulun meşhur mirasyedilerinden; babası, ulemadan Antakyalı Mustafa Efendi isminde bir zat idi; tecrübesiz, havayü hevesine düşkün bir genç olan Abdullaha nakid, mücevher ve mülk olarak mühim bir miras bırakmıştı. Delikanlı etrafını saran dalkavuklarla öyle çılgın bir mey ve mahbub âlemlerine daldı ki, hayatı bir zaman koca İstanbulun dilinde destan oldu; babasının bıraktığı irad ve akarı da sefahat yolunda mahvetti; baba ocağı, içindeki nadîde ve nefîs eşya ve kitaplariyle beraber alacaklıları elinde kaldı. Ömrünün bundan sonraki kısmı, elîm bir yoksulluk içinde geçti; bütün geliri, kendisine merhameten verilen bir müderrislikten aldığı ufak bir paraya kalmıştı. Nail mahlesi ile şiir de yazan Antakyalızade 1715 (H.1128) de ölmüştür. Şu beyti, kendisinin gençlik ve zevkü safa arkadaşlarından olan Mirzazade Salim tezkiresinde kayıtlıdır: Yol sapıtmazsa nola rahi vefaya geç gidüb Semti cevri ol servikad doğrusu âla bilür. Bibl. : Sâlim, Tezkirei şuerâ.