MEHMED EFENDİ ( Mekteb Hocası) – On yedinci asırda yaşamış bir mekteb hocası olub , hicrî 1057 (Milâdî 1647) yılında henüz onbeş yazında iken vefat Mehmed adında çok güzel talebesine büyük ve temiz bir aşk ile bağlanmış ve bu çocuğun ölümü üzerine de bir devrin meşhur eserleri arasına girmiş “Mevhatül Uşşâk” adında 2040 beyitlik manzum bir eser bırakmışdır (B.: Mehmed, Güzel). Mektebinin İstanbulda hangi semtde olduğu bilinmiyor. Kendisinden “ Mehmed bin Receb ” künyesi ile bahsediyor, ve asrının ünlü mûsikişinaslarından Zâkirî Hasan Efendinin talebesi oldğu söylüyor, hattâ :“ Bu dâi kenterin bir bendesiydi ” diyor (B.: Hasan Efendi, Zâkirî). Hicrî 1059 (M.1649) da yazılmış olan Nevhatül Uşşâk hicrî 1261 (M.1845) de Mehmed Said Efendi tarafından basdırılıp neşredilmişdir. İkinci Abdülhamid devrinde resimli olarak ikinci baskısı yapılmış olub gaayetle çirkin, ibtidâî resimleri eser için bir felâket olmuşdur. Güzel Mehmede karşı büyük platonik aşkının başladığı zaman kırk yaşına yaklaşmış oduğunu söyleyerek kendi ahvâlinden şöyle bahsediyor : Cihandan el yumuş idi bu dâî Olurdum gece gündüz hayre sâî Salâhi zühd idi kârım hemîşe Tutardım ahret kaydını pîşe Yoğidi hâtırımda gayri efkâr Okurdum rûzü şeb evrâd ü ezkâr Dolardı mektebimin içi sibyan İderdim anlara tâlimi Kur'an Olu...

MEHMED EFENDİ ( Mekteb Hocası) – On yedinci asırda yaşamış bir mekteb hocası olub , hicrî 1057 (Milâdî 1647) yılında henüz onbeş yazında iken vefat Mehmed adında çok güzel talebesine büyük ve temiz bir aşk ile bağlanmış ve bu çocuğun ölümü üzerine de bir devrin meşhur eserleri arasına girmiş “Mevhatül Uşşâk” adında 2040 beyitlik manzum bir eser bırakmışdır (B.: Mehmed, Güzel). Mektebinin İstanbulda hangi semtde olduğu bilinmiyor. Kendisinden “ Mehmed bin Receb ” künyesi ile bahsediyor, ve asrının ünlü mûsikişinaslarından Zâkirî Hasan Efendinin talebesi oldğu söylüyor, hattâ :“ Bu dâi kenterin bir bendesiydi ” diyor (B.: Hasan Efendi, Zâkirî). Hicrî 1059 (M.1649) da yazılmış olan Nevhatül Uşşâk hicrî 1261 (M.1845) de Mehmed Said Efendi tarafından basdırılıp neşredilmişdir. İkinci Abdülhamid devrinde resimli olarak ikinci baskısı yapılmış olub gaayetle çirkin, ibtidâî resimleri eser için bir felâket olmuşdur. Güzel Mehmede karşı büyük platonik aşkının başladığı zaman kırk yaşına yaklaşmış oduğunu söyleyerek kendi ahvâlinden şöyle bahsediyor : Cihandan el yumuş idi bu dâî Olurdum gece gündüz hayre sâî Salâhi zühd idi kârım hemîşe Tutardım ahret kaydını pîşe Yoğidi hâtırımda gayri efkâr Okurdum rûzü şeb evrâd ü ezkâr Dolardı mektebimin içi sibyan İderdim anlara tâlimi Kur'an Olub beş vakitde mihrâba mülâzim Bu mânâlardı ancak bana lâzım Değildim halkın âk u kaaresinde Oturmazdım avâmın âresinde Dilimden zevkü şâdî gitmiş idi Yaşım da erbaîne yetmiş idi Ağımaya tutmuş idi yüzüm sakalım Yaşarırdı gözüm gidüb mecâlim Zaıfdan dâimâ bîmar idim ben Vücûdumdan dahi bîzâr idim ben Temâşâ et ne hâle uğradım ben Taaccüb idesin gûş idicek sen Mukadder olan elbete olurmuş Kişinin başına neler gelürmüş