MEHMED ( Malatyalı Şoför) – 1968 de Ankarada dolmuş şoförlüğü yapan Malatyalı bir vatandaş ; R.E.Koçu 1972 de Tercüman Gazetesindeki günlük fıkralarından birinde bu şoförden şöyle bahsediyor : “Ben Ankara'ya trenle gider gelirim, nadir olarak da otobüse binerim. Bir İstanbul dönüşünde aziz dostum İhsan Manavoğlunun ısrarı ile dolmuş yapan otomobile bindim ve o dost ile birlikte şoförün yanına oturduk. Malatyalı Mehmed'in.Arka taraftaki üç kişi kimdi bilmiyorum. “Öğleden sonra yola çıktık.Daha arabaya binerken gözüme ilişmişti,şoförün ayakları çıplaktı ve çıplak ayakları da kınalıydı. “Yola çıktıktan bir müddet sonra sebebini sordum ve Malatyalı Mehmed anlattı: -Ayaklarımda egzama var...dedi,gitmediğim hekim kalmadı,kurtulamadım o dertten...Kocakarı ilâcına başvurdum.Kına iyi geliyor...Ama çorap giyersem,ateşe basmış gibi yanıyor ayaklarım...Çorapsız rahat ediyorum. “Uzun yol...Dereden tepeden konuştuk, dört beş yerde mola verdik.Çay içtik,kahve içtik.Ortalık kararmıştı ki Gebze'ye geldik.Bilmem hâlâ durur mu,orada yolun sağ tarafından ulu bir çınar,çınarın dibinde de bir menzil çeşmesi vardır.Şoför bir mola da orda verdi ve: “Şimdi gelirim.” diyerek gözden kayboldu.Gördüm,arabadan hayli geride kalmış çeşmeye doğru gitti,beş dakika sonra da geldi.Çeşmede ayaklarını yıkamış,çorapla...

MEHMED ( Malatyalı Şoför) – 1968 de Ankarada dolmuş şoförlüğü yapan Malatyalı bir vatandaş ; R.E.Koçu 1972 de Tercüman Gazetesindeki günlük fıkralarından birinde bu şoförden şöyle bahsediyor : “Ben Ankara'ya trenle gider gelirim, nadir olarak da otobüse binerim. Bir İstanbul dönüşünde aziz dostum İhsan Manavoğlunun ısrarı ile dolmuş yapan otomobile bindim ve o dost ile birlikte şoförün yanına oturduk. Malatyalı Mehmed'in.Arka taraftaki üç kişi kimdi bilmiyorum. “Öğleden sonra yola çıktık.Daha arabaya binerken gözüme ilişmişti,şoförün ayakları çıplaktı ve çıplak ayakları da kınalıydı. “Yola çıktıktan bir müddet sonra sebebini sordum ve Malatyalı Mehmed anlattı: -Ayaklarımda egzama var...dedi,gitmediğim hekim kalmadı,kurtulamadım o dertten...Kocakarı ilâcına başvurdum.Kına iyi geliyor...Ama çorap giyersem,ateşe basmış gibi yanıyor ayaklarım...Çorapsız rahat ediyorum. “Uzun yol...Dereden tepeden konuştuk, dört beş yerde mola verdik.Çay içtik,kahve içtik.Ortalık kararmıştı ki Gebze'ye geldik.Bilmem hâlâ durur mu,orada yolun sağ tarafından ulu bir çınar,çınarın dibinde de bir menzil çeşmesi vardır.Şoför bir mola da orda verdi ve: “Şimdi gelirim.” diyerek gözden kayboldu.Gördüm,arabadan hayli geride kalmış çeşmeye doğru gitti,beş dakika sonra da geldi.Çeşmede ayaklarını yıkamış,çoraplarını giymiş,elbet ki soracağım: -Egzamalar ne oldu? -Bey..dedi,burası İstanbul'un eşiği.. -... -İstanbul...Yurdumuzun en büyük şehri... -... -Dünyada bir tâne... -... -Onun eşiği çıplak ayakla atlanmaz beyim,serseriler gibi... -... -Ona hürmet etmeye mecburum. -Karanlıkta...Üstelik arabanın içinde, kim görecekti...dedim... “Cevap vermedi,bakışı ile konuştu, “Başkasının görmesine lüzum var mı,ne yaptığımı bilmem yetmez mi...” der gibi... “Sorarım sizlere, İstanbunbul'da milyonlarca can yaşar, kaç kişi bu büyük şehre egzamalı çıplak ayakları kınalı Malatyalı Mehmed'in beslediği hürmeti duyuyor? Nefis murakabesini biliyor”...” Malatyalı Şoför Mehmedin soy adını ve hal tercemesini tesbit edemedik; sâdece adını bu şehir kütüğüne kaydetmekle yetiniyoruz.