İZZET (Zil) – Tulumbacı kahvehânelerinde birinci sınıf mâni,semâi,divan ve destan okuyan,kısa bir zaman da yangın sandığı kolu altına girerek tulumbacılıkda omuzdaşlığı vardır.Hangi sandığın uşağı olduğunu tesbit edemedim.Zentinburnu Fabrikası sibyan raburundan kumral saçlı.buğday benizli,ince uzun,dünya güzeli denilmeye lâyık bir delikanlıydı.Çocuk denilecek yaşlarda kendisini içkiye vermiş, “Zil” lakabı da ayyaşlığından kinâye olarak kalmışdı. Mânilerini irticâlen okurdu,sesi de o kadar tatlı idi ki,eger içki ile kendisini kahretmeseydi İstanbulun en kibar mahfillerinin baş tâcı bir hânende olurdu.Gencliğin ve güzelliğin kadir ve kitmetini bilememiş,bednâm olmuş,Zeytinburnu Fabrikasından kovulmuş,yalın ayak,pelâspâreler içinde sokaklara düşmüş,ve henüz yirmibeş yaşında iken bir gün Silâhdarağa taş ocaklarında Topağaç diye anılan yerde ölüsünü bulmuşlardı.Kimi rakıdan çatladı,kimi de devdiği bir güzel uğrunda zehir içerek intihar etti demişdir. Şu manzûme ölümü üzerine yazılmışdır : Güzellikde İzzet şâhi hubandı Ammâ insan kendi kadrin bilmeli. Gece içer,gündüz içer,rezillik, Uçdu gitti bülbül misâli dili. Altın adı çıkdı pek tez bakıra, Attılar sandıkdan o körkandili. İşittik ki Topağacın altında Ölü bulmuşlardır onu içkili. Bir rivâyet kendi kıymış canına Sevmiş de bir yü...

İZZET (Zil) – Tulumbacı kahvehânelerinde birinci sınıf mâni,semâi,divan ve destan okuyan,kısa bir zaman da yangın sandığı kolu altına girerek tulumbacılıkda omuzdaşlığı vardır.Hangi sandığın uşağı olduğunu tesbit edemedim.Zentinburnu Fabrikası sibyan raburundan kumral saçlı.buğday benizli,ince uzun,dünya güzeli denilmeye lâyık bir delikanlıydı.Çocuk denilecek yaşlarda kendisini içkiye vermiş, “Zil” lakabı da ayyaşlığından kinâye olarak kalmışdı. Mânilerini irticâlen okurdu,sesi de o kadar tatlı idi ki,eger içki ile kendisini kahretmeseydi İstanbulun en kibar mahfillerinin baş tâcı bir hânende olurdu.Gencliğin ve güzelliğin kadir ve kitmetini bilememiş,bednâm olmuş,Zeytinburnu Fabrikasından kovulmuş,yalın ayak,pelâspâreler içinde sokaklara düşmüş,ve henüz yirmibeş yaşında iken bir gün Silâhdarağa taş ocaklarında Topağaç diye anılan yerde ölüsünü bulmuşlardı.Kimi rakıdan çatladı,kimi de devdiği bir güzel uğrunda zehir içerek intihar etti demişdir. Şu manzûme ölümü üzerine yazılmışdır : Güzellikde İzzet şâhi hubandı Ammâ insan kendi kadrin bilmeli. Gece içer,gündüz içer,rezillik, Uçdu gitti bülbül misâli dili. Altın adı çıkdı pek tez bakıra, Attılar sandıkdan o körkandili. İşittik ki Topağacın altında Ölü bulmuşlardır onu içkili. Bir rivâyet kendi kıymış canına Sevmiş de bir yüz vermeyen güzeli Çürüklükde nâmu nişan olur mu ? Biz yine rahmetle analım Zil'i. İkinci Sultan Abdülhamid devri sonlarının şöhretlerindendir.Ölümü için bir tarih rakamı veremeyeceğim. Çığırtma denilen bir nevi kavalı da çok güzel üfler idi,“Çığırtmacı İzzet” de denilirdi. Tulumbacılık üzerine çok şeyler yazmış olan Osman Cemal Bey(O.C.Kaygılı)“Semâi Kahveleri ve Meydan Şâirleri” isimli eserinde bu Zil İzzetden de bahsetmişdir.Bakırköylü Zil İzzet diyor,semte nisbetle şöhreti Zeytunburunludur.Şu mânisinin de Eyyublularla arasında çıkan bir çekişmede söylendiğini yazıyor : Adam aman..İ..yi..bin İşte meydan,işte at,biner isen iyi bin Dört köşede meşhurdur dilencisi İyibin.. İstanbulun ayak takımı Eyyuba “İyib” der. Ve yine diyor ki :“Zil İzzet 1320 (M.1902-1903) de hastalık ve düşkünlük zamanlarında bayrama yakın bir ramazan gecesi semâi kahvelerinin birinde şu mâni ile ağlayarak kibar arkadaşlarından eski elbise istemişdi : Adam aman..ki..meski İhvanlar ihsan ider bizlere eski meski Onların eskileri giymekle eskimez ki..” Zil İzzeti çok yakından tanıdığını söyleyen Üsküdarlı Âşık Râzi ise şunları yazıyor :“Son derecede magrurdu,mahcubdu.Kendisini çok seven Hamamcı Ârif Ağa gibi zengin bir de hâmisi vardı.Sokaklarda yalın ayak dolaşması,kılık kıyâfet düşkünlüğü yoksullukdan değil,derbeder yaradılışındandı..” diyor ; Ârif Ağanın semtinden,hamamından bahsetmiyor. Vâsıf HİÇ