İSMAİL (Arabacı Feriköylü Tatar) – İkinci Abdülhamid devrinde yük arabası sürücülüğü ile geçinir ayak takımından bir delikanlı, üvey baba kanadı altında yetim olarak büyümüş, bir mahalle kavgasında velinimeti üvey babasını kurtarmak için o kavgaya katılmış, fakat gözü dönmüş bir halde hasımlarına saldırır iken, kazâ eseri olarak kurtarmaya koşduğu üvey babasını vurup öldürmüşdür. Bu vak'a üzerine Muharrem adındaki üvey ağabeyi ünlü halk şâiri Üsküdarlı Vâsıf Hocaya (Vâsıf Hiç) devrin âdetince bir destan yazdırtarak bastırmışdır (B: Destan, cild, sayfa).Vâsıf Hocanın nakline göre üvey babasını kazâen vurup öldürdüğü zaman Arabacı Tatar İsmail 17 yaşında bir oğlanmış, 1908 de onsekiz senelik mahkûmiyetini doldurarak 35 yaşında hapisten çıkmış; bu yaş kayıdlarına göre cinâyet 1889-1890 arasında işlenmiş olacakdır.Tatar İsmail hüriyetine kavuşdukdan sonra çok yaşamış, olan yaşamamış müteverrim olarak ölmüş : DESTAN Vak'ayi dilsüzum âleme ibret Dâgidâr eyledi kulûbi insânı Velvkin yanılub etmeyin hayret Bulur yerini takdîri Sübhânî Semtim Feriköydür ismim İsmail Neslim de Tatardır zâdi kabâil Kardeşim Şâkir ile nîk hasâil Fitretü tıynet de lütfi Yezdânî Yetimlikle geçdi vakti sabâvet Büyük babamızdan gördük himâyet Yâr olmadı hayfâ ânı şebâbet İrişdi bir kazâyi nâgihânî Bana can d...

İSMAİL (Arabacı Feriköylü Tatar) – İkinci Abdülhamid devrinde yük arabası sürücülüğü ile geçinir ayak takımından bir delikanlı, üvey baba kanadı altında yetim olarak büyümüş, bir mahalle kavgasında velinimeti üvey babasını kurtarmak için o kavgaya katılmış, fakat gözü dönmüş bir halde hasımlarına saldırır iken, kazâ eseri olarak kurtarmaya koşduğu üvey babasını vurup öldürmüşdür. Bu vak'a üzerine Muharrem adındaki üvey ağabeyi ünlü halk şâiri Üsküdarlı Vâsıf Hocaya (Vâsıf Hiç) devrin âdetince bir destan yazdırtarak bastırmışdır (B: Destan, cild, sayfa).Vâsıf Hocanın nakline göre üvey babasını kazâen vurup öldürdüğü zaman Arabacı Tatar İsmail 17 yaşında bir oğlanmış, 1908 de onsekiz senelik mahkûmiyetini doldurarak 35 yaşında hapisten çıkmış; bu yaş kayıdlarına göre cinâyet 1889-1890 arasında işlenmiş olacakdır.Tatar İsmail hüriyetine kavuşdukdan sonra çok yaşamış, olan yaşamamış müteverrim olarak ölmüş : DESTAN Vak'ayi dilsüzum âleme ibret Dâgidâr eyledi kulûbi insânı Velvkin yanılub etmeyin hayret Bulur yerini takdîri Sübhânî Semtim Feriköydür ismim İsmail Neslim de Tatardır zâdi kabâil Kardeşim Şâkir ile nîk hasâil Fitretü tıynet de lütfi Yezdânî Yetimlikle geçdi vakti sabâvet Büyük babamızdan gördük himâyet Yâr olmadı hayfâ ânı şebâbet İrişdi bir kazâyi nâgihânî Bana can diyeni severdim candan Fikrim bu kendimi bildiğim andan Haz itmem yaldızdan uydurma şandan Meteliğe almam kuru unvânı Arabacılıkla iderdim iştigal Böyle taksim buyurmuş ol Lâyezal Olacak olur hulâsai meal Dinleyin ideyim arzu beyânı Hiçbir ferdi tahkir ediverme Dili nâlânı yıkıp geçirme Bu tıfıl bu şâb deyû seçiverme İncitmeye gelmez yatan arslanı Bir gün zihnimde merâku endîşe Bilmem hikmet ne idi bu teşvîşe O gün ye'sile gitmiyerek işe Hânemde kıldım keder mihmânı Geldi kulağıma gürültü kavga Didim kim olacakdır bunlar âyâ Fırladım kapudan koşdum o yana Sandım o demde Kerbelâ meydanı Bakdım ki ande pederi muhterem Almışlar ortaya vah iki acem Nasıl dururum da araya girmem İnkâr mı ideyim yidiğim nânı Arz'u îtâ imiş kavgaya sebeb Alt alta üst üste giderlerdi hep Cemii mukaddesâta iderek seb Ne dini bırakırlar ne îmânı Dedim def olunuz ey nâbekârlar Arkadaşlıkda böyle mi yaparlar Zâten nâmerdler paraya taparlar Kahrolunuz ey erâzil edâni Birisinde kama birisinde bıçak Bakdım bu işde de oldu olacak Silâh hal edecek dâvâyı ancak Didim muînimsin ey kerâmet kânı Saldırdım bıçağımı bir pelîde Savuşdu da rast gelmedi yezîde Zavallı babam dururmuş geride Girdi kalbgâhına basdı figaanı Vah vuruldum dedi ne yaptın oğlum Büküldü buynunuz kırıldı kolum Bu Hakkın lütfudur diyemem zulum Yıkdı bu işin hânei Vîrânı Beni kurtarmaya uğraşan yavrum Can ile baş ile çalışan yavrum Helâldir hakkım ey âlişan yavrum Mahzun olmayınız emri Mennânî Akıyor babanın bak hûni âli İstemezdin görmek sen de bu hâli Müsterih ol can onların vebâli Dedi de oldu teslimi Rabbânî Al kanlar içinde yatarken babam Düşmeni nan gibi seyirci durmam Elbetki hâinlerin yanına koymam Mıhladım hemandem iki meryanı Tuttular beni de elemli magmum Attılar mehbese hüzünle mesmum Onsekiz seneye ettiler mahkûm Çekerim sabr ile ismi Rahmânı Düşdülerdi ama pek yeman dâre Yaralı kaldılar lâkin ne çâre Gülmesin dâreynde kalbleri kaare İrişe dâim gazabi Yezdânî Gece ve gündüz babamı anarım Mahbusluk hiçdir hep ona yanarım Kaadiyül Hâcâtdan affım umarım Magfiret kânıdır zâti gufrânı Üvey olsa da yine pederdir Toprakda çürüyen o cismü serdir Yolların uğrağı da hep o yerdir Gelüb gitmemenin yokdur imkânı Göçdiyse babam fenâdan bekaaya Benim de gencliğim gitti hevâya Onsekiz senelik cevrü cefâya Tahammül kılar mı herkesin canı Bu mihnethânede ekenlet biçer Şarâbı eceli her bir can içer O uzun seneler gün gibi geçer Virirse Allah hayatdan amanı Mâzîler yalandır hâle bakalım Ak alınla istikbâle bakalım Ne yıkılalım ne de yıkalım Bilelim azizim kadri insanı Olamaz kimse düstûri mükerrem İhyânü ekaarib değildir hurrem Vâsıf'a vâsıta Ağabey Muharrem Üsküdarda yazdırmış bu destanı