NUREDDİN BEY (Üsküdarlı Gözlüklü) – Geçen asır sonlarında halk şâirlerinden ;Üsküdar adliyesi kâtiblerindendi ,Doğancılar Camii imamı Tevfik Efendi adında bir kâmil kişinin yeğeni olub küçük yaşda yetim kalmış,amıcası Tevfik Efendi tarafından şımarıkca büyütülmüş, sandık altına girip yangınlara koşmamış ise de tulumbacılığa sâdece heveskâr yaşamışdı ;1880 ile 1885 arasında otuz yaşlarında,pehlivan yapılı bir genc adamdı,zamanın şık beylerine taklid mâvi gözlük takar takardı,fakat kıyâfeti tam avam zeyninde idi ,kıravat bağlanmaz , belde kuşak,pantalona benzer elîfî kesim şalvar,paçalar dâimâ ayak bilekleri üstüne kadar kıvrık dururdu ;yumurta ökçeli ve arkaları basık yememiyi dâimâ çorabsız giyer,topuk nümayişinde,orta boylu,kara bıyıklı,şâribülleyli vennihar, çakar fakat zerre kadar yalpalamaz,dili tökezmez,sözü sohbeti düzgün,mültefit, cemal sâhibi genclerle düşüb kalkar ve her tabakadan hürmet görürdü.Meşrutiyetin ilk senelerinde 1908-1909 da ellisini aşkın olarak öldü.Semâîleri de kıyâfeti gibi evâmîdir.“Berkî” mahlasını kullanırdı. Semâi Geçenlerde Galata semtini ben eyledim seyran Yorulub meygedenin birine girdim gönül nâlân Çekildim kûşei tenhâye ben mey nuş içün ol an Gelüb bir tâbii mehrû nezâketle durub divan Buyurun ey efendim emriniz var mı didi canan Didim ey tıflı...

NUREDDİN BEY (Üsküdarlı Gözlüklü) – Geçen asır sonlarında halk şâirlerinden ;Üsküdar adliyesi kâtiblerindendi ,Doğancılar Camii imamı Tevfik Efendi adında bir kâmil kişinin yeğeni olub küçük yaşda yetim kalmış,amıcası Tevfik Efendi tarafından şımarıkca büyütülmüş, sandık altına girip yangınlara koşmamış ise de tulumbacılığa sâdece heveskâr yaşamışdı ;1880 ile 1885 arasında otuz yaşlarında,pehlivan yapılı bir genc adamdı,zamanın şık beylerine taklid mâvi gözlük takar takardı,fakat kıyâfeti tam avam zeyninde idi ,kıravat bağlanmaz , belde kuşak,pantalona benzer elîfî kesim şalvar,paçalar dâimâ ayak bilekleri üstüne kadar kıvrık dururdu ;yumurta ökçeli ve arkaları basık yememiyi dâimâ çorabsız giyer,topuk nümayişinde,orta boylu,kara bıyıklı,şâribülleyli vennihar, çakar fakat zerre kadar yalpalamaz,dili tökezmez,sözü sohbeti düzgün,mültefit, cemal sâhibi genclerle düşüb kalkar ve her tabakadan hürmet görürdü.Meşrutiyetin ilk senelerinde 1908-1909 da ellisini aşkın olarak öldü.Semâîleri de kıyâfeti gibi evâmîdir.“Berkî” mahlasını kullanırdı. Semâi Geçenlerde Galata semtini ben eyledim seyran Yorulub meygedenin birine girdim gönül nâlân Çekildim kûşei tenhâye ben mey nuş içün ol an Gelüb bir tâbii mehrû nezâketle durub divan Buyurun ey efendim emriniz var mı didi canan Didim ey tıflı nâzım düz getir bir nazar kıl ihsan Temennâ eyleyüb gitti o dem ol didesi mahmur Yanağı fülfülî benli getirdi cümlesin mahzur Bir az nuş eyleyüb tekrar çağırdım ol mehi mecbur Didim destinle bir tek sun olsun lutfunla dil mesrur Buyurun ey efendim emriniz var mı didi canan Didim ey tıflı nâzım düz getir bir nazar kıl ihsan Vasıf HİÇ