REFİK BEY – İkinci Abdülhamid devrinde bir Bâbıâli Efendisi ; hal tercemesi elde edilemedi, Semih Mümtaz Bey Bâbıâli hatıraları arasında bu İstanbul beyini şöyle tasvir ediyor : 1908 Meşrutiyetini müteakıp âyan azası olan Bülbül lâkabiyle meşhur Tevfik Paşanın büyük oğlu Refik Bey de Âmedî divanı hümayun kalemi hülefasından saçlı sakallı bir zattı. Hususiyeti evvelâ terbiye ve nezaketi, sonra da garabetiydi. İktidarı da yok değildi. Yazısı güzeldi, ifadesi kıvraktı, cümleleri metin ve mekindi, kelimeleri seçerek kullanır, aslâ tenafüre yer vermezdi. (Biraz da kimseyi beğenmezdi). Tatlı tatlı konuşur, ikide bir elleriyle kulaklarını çeker, fena bir haber alsa, okur etrafı üflerdi. Hayli korkaktı da. Acele kapı açılmasından huylanır, bir türlü arabaya binemez, kayıktan, sandaldan ödü kopar, ancak beğenmediklerinden şiddetle bahis ve şekvâ hususunda kimseden korkmazdı. “ Saraya gitmezdi, ilerdekilere sokulmazdı. Rütbe, nişan dilenmezdi. Bir za’fı maaşının tezayüdü idi. Çocuklarına çok düşkündü, onlara sıkıntı çektirmek ve babasından para çekmek istemezdi. “ Zavallı Refik Bey... Ben ona amca derdim. Zira o babamın da âmedî kaleminde arkadaşıydı ve eski hülefadan olarak kalemde kalmıştı Çok da sevilmişti. Yalnız o kendisini sevmiyordu. Zatürreeden vefat etti. bu hastalığı bir kayığa b...

REFİK BEY – İkinci Abdülhamid devrinde bir Bâbıâli Efendisi ; hal tercemesi elde edilemedi, Semih Mümtaz Bey Bâbıâli hatıraları arasında bu İstanbul beyini şöyle tasvir ediyor : 1908 Meşrutiyetini müteakıp âyan azası olan Bülbül lâkabiyle meşhur Tevfik Paşanın büyük oğlu Refik Bey de Âmedî divanı hümayun kalemi hülefasından saçlı sakallı bir zattı. Hususiyeti evvelâ terbiye ve nezaketi, sonra da garabetiydi. İktidarı da yok değildi. Yazısı güzeldi, ifadesi kıvraktı, cümleleri metin ve mekindi, kelimeleri seçerek kullanır, aslâ tenafüre yer vermezdi. (Biraz da kimseyi beğenmezdi). Tatlı tatlı konuşur, ikide bir elleriyle kulaklarını çeker, fena bir haber alsa, okur etrafı üflerdi. Hayli korkaktı da. Acele kapı açılmasından huylanır, bir türlü arabaya binemez, kayıktan, sandaldan ödü kopar, ancak beğenmediklerinden şiddetle bahis ve şekvâ hususunda kimseden korkmazdı. “ Saraya gitmezdi, ilerdekilere sokulmazdı. Rütbe, nişan dilenmezdi. Bir za’fı maaşının tezayüdü idi. Çocuklarına çok düşkündü, onlara sıkıntı çektirmek ve babasından para çekmek istemezdi. “ Zavallı Refik Bey... Ben ona amca derdim. Zira o babamın da âmedî kaleminde arkadaşıydı ve eski hülefadan olarak kalemde kalmıştı Çok da sevilmişti. Yalnız o kendisini sevmiyordu. Zatürreeden vefat etti. bu hastalığı bir kayığa binerek Halicin bir sahilinden öteki sahiline geçerken yakalamış, korktuğuna uğramıştı. Hayatta kalan dostları onu daima rahmetle yâdetmektedirler”.