Eskiden, islâm şerîatine göre dilenmeleri mâzur görülmeyecek kimselere bir para karşılığı dilenci kağıdı temin eden adamlar hakkında kullanılmış deyim; fakat bunlar dilenciliği meslek, iş edinecek olana ruhsat kâğıdı satmaz, ondalıkla, hattâ topladığı paranın yarısını kendisine getirmek şartı ile verirdi; böylece 8-10 dilencisi bulunan bir îradcı, kirâya verilmiş o kadar dükkânı olan bir adamdan daha çok gündelik gelir toplardı; aslında dilenci îradcılığı, cezâsı zındanda pranga bendlik olan ağır suçlardandı. Dilenci kâğıdları kaldırılıp dilencilik kesin olarak men edildikden sonra da çocuk, kadın, ihtiyar bir takım sakat ve illetlileri toplayarak dilendiren ve akşamları da ellerinden kazandıkları paralar alarak onları sâdece doyuran, eğer yatacak yeri de yoksa sefil bir de in temin eden adamlara da dilenci îradcısı denildi.