Fransızların “Brocard” adını verdikleri çiçek nakışları ile dokunmuş lüks bir ipekli kumaşın adı, ki bâzan türlü renklerdeki çiçeklerin ipekleri arasına altın teller de atılırdı. M. Zeki Pakalın “Osmanlı Tarih Deyimleri ve Terimleri” isimli eserinde : “Dîbânın Heftrenk (Yedi renk), Acem Dîbâsı, Frengî Dîbâ, Venedik Dîbâsı, İstanbulun telli al dîbâsı gibi çeşidleri vardı” diyor. Pek güzelleri hem memleketimizde dokunmuş, hem de doğuda İrandan, ve batıda Fransa ile İtalyadan idhal edilmişdir. Evliyâ Çelebi onyedinci asır ortasında İstanbuldaki dîbâcı esnafını, bedestan esnafı arasında 16 dükkânda 25 nefer olarak kaydediyor. Lâle devrinin ünlü şâiri Nedim meşhur bir gazelinde dîbâdan kesilmiş esvab içinde bir dilberi şöyle tasvir ediyor : Güllü dîbâ giydin ammâ korkarım âzar ider Nâzenînim sâyei hâri güli dâbâ seni “Güllü dîbâ giydin ama, ey nazlı nâzik sevgilim, dîbânın gülünün dikeninin gölgesi korkarım ki seni incitir...”. Şu beyit bektâşi şâirleriden Köçek Ömer Babanın bir gazelindendir : Telli dîbâ ya kemhâ ne lâzım sen dilbere Serâpâ uryan olub âguuşuna gel güzel Şu beyit de bir darbı mesel hâline gelmişdir : Kimi seyrâna gider atlasu dibâ giyerek Kimi mendil bulamaz dîdeden eşkin silecek