“Karısının nâmussuzluğunu çeken gayretsiz ve alcak adam” (Şemseddin Sâmi, Kaamûsi Türkî). Bu kelimeyi muhabbet dellalı, meyânecisi “pezevenk” den ayırd etmek lâzımdır; deyyus, tahsîsen zevcesinin veyâ kızının nâmussuzluğuna göz yuman, hattâ onların meyhâneciliğini yapan adamdır. Beşiktaşlı Gedâî bu kelimeyi bir koşma-hicviyesinde kullanmışdır : Gördüğüne kaş oynatıp göz atma Öyle ahmak değil insanın güzel Güler yüz gösterip halkı aldatma Ahdinde vefâsız yalansız güzel Kurnaz keklik gibi eller kınalı Ocaklar yandırdın kahbe analı Nice evler yıkdın deyyus babalı Ben bilirim seni filâsın güzel