Kavuk, külâh, fesin etrafına sarılan sarık; sarık’ın aydınlar ağzındaki adı. Eski toplum hayatında ise, mesleğe, mevkie, memuriyete göre destarın sarılma şekilleri tesbit edilmişdi, külâhın veya kavuğun üstünde bir destar, sarık, onu taşıyan kimsenin ictimâî mevkiinin bir alâmeti fârikası gibiydi (B.: Sarık). Aşağıdaki mısrâ, Nedîmin hamamiye girizgâhlı meşhur kasidesindedir : Kemer küsiste prâkende kûşei destar Yine Nedîm, esmer güzeli bir gencin başındaki sarığı gece yeni doğmuş hilâl şeklindeki aya benzetiyor : Mehi nev resmidir destârın ey şûhi siyehçerde Şu beyit de Rûhî’nindir : Bir nâhalefi cübbe vü destar ile görsen Eylesin anın cübbe vü destârına ikrâm Mevlevîler deve tüyü renginde bir keçe külâh giyerlerdi, adına tarikat ağzında “Sikke” denilirdi; sarığa da “Destârışerif” denilirdi. Yeşil renkli olan destârı şerîfi büyük dede efendilerin ve ancak şeyhin hususî izinnâmesi ile sadabilirler, şâir dervişler sikkeyi sarıksız taşırlardı (B.: Sikke). Pâdişah sarıklarına da “Destârı Hümâyun” denilirdi. Mevkiie, mesleğe göre çeşidli şekilde sarık sarmak bir hüner, âdetâ ihtisas işi idi. Pâdişah sarayında enderun ağaları içinde sarıkcı ağalar vardı. Büyüklerin kapularında da, vazife başında, hususi hayatlarında sokakda veya evde giyilecek kavuklar ayrı ayrı şekilde sarılmış...

Kavuk, külâh, fesin etrafına sarılan sarık; sarık’ın aydınlar ağzındaki adı. Eski toplum hayatında ise, mesleğe, mevkie, memuriyete göre destarın sarılma şekilleri tesbit edilmişdi, külâhın veya kavuğun üstünde bir destar, sarık, onu taşıyan kimsenin ictimâî mevkiinin bir alâmeti fârikası gibiydi (B.: Sarık). Aşağıdaki mısrâ, Nedîmin hamamiye girizgâhlı meşhur kasidesindedir : Kemer küsiste prâkende kûşei destar Yine Nedîm, esmer güzeli bir gencin başındaki sarığı gece yeni doğmuş hilâl şeklindeki aya benzetiyor : Mehi nev resmidir destârın ey şûhi siyehçerde Şu beyit de Rûhî’nindir : Bir nâhalefi cübbe vü destar ile görsen Eylesin anın cübbe vü destârına ikrâm Mevlevîler deve tüyü renginde bir keçe külâh giyerlerdi, adına tarikat ağzında “Sikke” denilirdi; sarığa da “Destârışerif” denilirdi. Yeşil renkli olan destârı şerîfi büyük dede efendilerin ve ancak şeyhin hususî izinnâmesi ile sadabilirler, şâir dervişler sikkeyi sarıksız taşırlardı (B.: Sikke). Pâdişah sarıklarına da “Destârı Hümâyun” denilirdi. Mevkiie, mesleğe göre çeşidli şekilde sarık sarmak bir hüner, âdetâ ihtisas işi idi. Pâdişah sarayında enderun ağaları içinde sarıkcı ağalar vardı. Büyüklerin kapularında da, vazife başında, hususi hayatlarında sokakda veya evde giyilecek kavuklar ayrı ayrı şekilde sarılmış sarıkları ile hazır durur, kavuklar sarıklarıile kavukluk denilen sureti mahsusada yapılmış raflar üstünde muhafaza edilir, dülbendleri, destarları tozlanmasın diye de üzerlerine kavuk örtüleri atılırdı. Meselâ Kafesî bir destarı sarmak, saatlerce süren bir iş idi.