İstanbulun en namlı tulumbacı kahvehânelerinden biriydi; tulumbacılık âleminin nümâyişlerinden biri olarak Ramazan ayları içinde de “çalgılı kahve olurdu ki çalgılı kahvelerin de birincilerindendi; sâhibine nisbetle “Kâhya İsmailin Kahvehânesi” diye de anılırdı; Kâhya İsmail de 1865 de doğmuş, 1946 da 83 yaşında vefat etmiş İstanbul tulumbacı reislerinin en namlılarından biridir (B.: Çagılı Kahvehâneler; İsmail, Kâhya). Haliçde Defterdar Vapur İskelesinden çıkılıp Keresteciler — Eyyub Caddesine kavuşmak üzere yürünürken sol kolda iki katlı gaayet büyük bir ahşab binâ idi, altı alan gibi kahvehâne, üstü bekâr odaları idi. Defterdar Sandığının reisi olan Kâhya İsmail, sandığının uşakları arasında gözbebeği gibi sevgilisi, semâî, divan okumada da koca İstanbulda bir dâne olan ve “Kayıkcı Güzeli” lakabı ile anılan Çiroz Ali adındaki delikanlıyı bu odalardan birinde barındırırdı (B.: Ali, Çiroz). Usküdarlı Vâsıf Hiç bu meşhur kahvehâneyi ve sâhibi şöyle anlatıyor: “Kâhya İsmail sarışın, orta boylu, tıknazca, ağır başlı; gelenleri ayrı ayrı temennâ ile selâmlar, kahvehânesini güzel idâre ederdi. Dükkânının önü bağçemsi, oldukça geniş idi, Ramazanlarda oraya da sandalyalar atar, yorgancı dükkânlarından kirâ ile eşyâ kaldırıp kahvehâneyi gelin odaları süsler gibi tezyin ederdi; sureti hu...

İstanbulun en namlı tulumbacı kahvehânelerinden biriydi; tulumbacılık âleminin nümâyişlerinden biri olarak Ramazan ayları içinde de “çalgılı kahve olurdu ki çalgılı kahvelerin de birincilerindendi; sâhibine nisbetle “Kâhya İsmailin Kahvehânesi” diye de anılırdı; Kâhya İsmail de 1865 de doğmuş, 1946 da 83 yaşında vefat etmiş İstanbul tulumbacı reislerinin en namlılarından biridir (B.: Çagılı Kahvehâneler; İsmail, Kâhya). Haliçde Defterdar Vapur İskelesinden çıkılıp Keresteciler — Eyyub Caddesine kavuşmak üzere yürünürken sol kolda iki katlı gaayet büyük bir ahşab binâ idi, altı alan gibi kahvehâne, üstü bekâr odaları idi. Defterdar Sandığının reisi olan Kâhya İsmail, sandığının uşakları arasında gözbebeği gibi sevgilisi, semâî, divan okumada da koca İstanbulda bir dâne olan ve “Kayıkcı Güzeli” lakabı ile anılan Çiroz Ali adındaki delikanlıyı bu odalardan birinde barındırırdı (B.: Ali, Çiroz). Usküdarlı Vâsıf Hiç bu meşhur kahvehâneyi ve sâhibi şöyle anlatıyor: “Kâhya İsmail sarışın, orta boylu, tıknazca, ağır başlı; gelenleri ayrı ayrı temennâ ile selâmlar, kahvehânesini güzel idâre ederdi. Dükkânının önü bağçemsi, oldukça geniş idi, Ramazanlarda oraya da sandalyalar atar, yorgancı dükkânlarından kirâ ile eşyâ kaldırıp kahvehâneyi gelin odaları süsler gibi tezyin ederdi; sureti hususiyede yaptırdığı elvan çiçekler, bu çiçeklere de sarı beyaz gelin telleri asardı. Bayramdan sonra da kahvehânesinin Ramazan süslerini îtinâ ile toplar, kapağını ertesi yıl açmak üzere bir sandığa yerleşdirirdi. Uzun boylu ve esmerin dilberi rahmetli Çiroz Ali en güzel semâî, mâni ve divanlarını işte bu kahvehânede hep irticâlen söylemişdir. Bu Defterdar Kahvehânesi tulumbacı kahvehânelerinin içinde zarâfeti itibâriyle birinci idi”. Kâhya İsmail de hatıralarını şöylece nakledmişdir: “Yukarıdaki bekâr odaları 18 oda idi, hepsine ikişer ikişer defterdar sandığının uşaklarını yerleşdirmişdim, birinden kira parası almazdım, yalnız Çiroz Ali müstesnâ olarak tek başına bir oda sâhibiydi. Ramazanlarda her akşam uşaklara iftar sofrası açardım, reçelinden, turşusundan etine, böreğine, pilâvına hoşafına, güllaç tatlısına varınca bulundururdum, uzakdan yakından her akşam dört meşhur tulumbacı da misâfirimiz olurdu. Şevki adında bir de namlı kıbti köçek oğlanım vardı, mâni, semâî ve divan meraklılarından başka kıbtinin dilberlerinden olan Şevkinin oyun ve perendelerini seyretmek için gelenler de pek çok olurdu. Her Ramazan akşamı İstanbulun ileri gelen esnaf ve tüccarlarından, âyan ve kibarından birkaç hatırlı müşteri eksik olmazdı; bu gibilerin önüne kahveden gayri bir tabak fındık ve fıstık konulur, mevsimine göre ya bir elma ,ya bir portakal oturtulur, onlar da ikrâmın altında kalmazlar, 20 para kahve parası yerine birkaç mecidiye, bir sarı lira bırakırlardı. “1900 ile 1902 arasında âilevî sebeblerle işlerim bozuldu, borclandım, büyük kahvehânemi başkasına satarak yine Defterdar İskelesinde, eskisinin tam karşısında başka bir kahvehâne açdım, meştûtiyetin ilânından sonra tulumbacılığın eski revnakı kalmayınca yenisi bir kayıkcı kahvesi oldu..” Usküdarlı halk şâiri Âşık Râzi, Kâhya İsmailin bu büyük kahvehânesinde gördüğü Defterdar Sandığı uşaklarından bir delikanlı şânında şu manzûmeyi yazmışdır ki kahvehânenin günlük sohbet ve ülfet havası hakkında bir fikir veriyor: Kâkülleri top sünbül şakağında gonce gül Defterdarlı bir civan bıçkın verdim gönül Kâhyanın kahvesinde lâübâli mestâne Sadra geçmiş oturmuş emir olmuş rindâne Pâ bürehne pırpırı tulumbacılık şânı Bâzûyi sîmininde “Ah minelaşk” nişânı Sordum kimdir bu fetâ kim bu âfeti devran Didiler Tersâneli Kaptanın Çerkes Reyhan Tâcıdır bâşımızın göz bebeği sandığın Yerden göğe hakkındır âşık olup yandığın Kâhya İsmailin satmak mecburiyetinde kaldığı büyük tulumbacı kahvehânesi, eski sâhibi tam karşısında bir kahvehâne açdığı için elbet ki tulumbacı kahvehânesi olarak kalamazdı, bir güzelce kıraathâne oldu, bir müddet sonra da büyük ahşab binâ yıkılarak yerine beton binâ yapıldı ve altı yine kahvehâne oldu ki hâlâ Defterdarın en büyük kahvehânesidir. Kâhya Ismail kayıkcı kahvehânesine gelince, çok yaşlandığı için 1944 yılında kendi eliyle kapadı, kahve takımlarını sattı, yalnız iskemlelerini muhâfaza etti, iki üç sene kadar, evlenme veyâ sünnet düğünü yapılan evlere kira ile iskemle verdi.