“Yaprakları güzel kokar ve şenliklerde tezyînâta yarar taflan cinsinden meşhur küçük (bodur) ağaç, Şecerülgaar; kelimenin aslı yunanca Dafne dir” (Kaamûsi Türki). Türkiyenin ekser yerinde yetişir; İstanbulda da makbul ağaçlardan biri olarak rastlanır. Eski çağlardan zamanımıza kadar sanat âleminde, bu arada bilhassa resim ve edebiyatda, kadim Yunan Mitolojisinde zengin hâtırası vardır; sanat ve spor müsabakalarında yapraklı ve meyvalı bir defne dalı, defne dalından çelenkler ödül olarak verildiği gibi yine öyle bir defne dalı armağan madalyalarda tezyini motif olarak kullanılır. Yapraklı bir defne dalı dünyâ edebiyatında sulh, barış remzi, senbolü olarak bilinir. Kış mevsiminde yapraklarını dökmeyen Defne için umumiyetle “bodur bir ağaçdır” denilir ise bir, çınar gibi ulularına da rastlanır, Boğaziçinde Paşabağçesinde vapur iskelesinin hemen yanı başındaki sarraf Andonâki Efendinin iki çatı altında dört yalısından birinin bağçesinde böyle bir ulu defne ağacı var idi ki 1918 yılına kadar o semtin bir şöhreti idi. Defne yaprağı İstanbul mutfağında da yer almışdır; kılıç balığı etinden şiş kebabı, her iki lokmasının arasına bir defne yaprağı konularak kızartılır, aslında pek makbul olan o balık etine gaayet lâtif bir koku verir.