1948 ile 1949 arasında 14 yaşında hâneberdüş kimsesiz bir çocuk olub yalın ayak çul çaput içinde pazar yerlerinde hammallık yaparak bir kazâda bir bacağını kaybetmiş bahtsız anasının medârı mâîşeti olmaya çalışmakda idi. Pazarcı esnafdan iyi yürekli bir manavın verdiği küçük bir küfe, kendisini hammal olarak tutan bir kimse tarafından doldurulduğu vakit çelimsiz nârin vücûdu güçlükle, âdetâ ezilerek taşına biliyordu. Bir akşam Fâtihin Çarşamba Pazarında ona küfesini temin etmiş olan iyi manav en güzelinden ve en bahalısından iki kilo kadar elma vermiş: — Mustafa.. bunları anana götür!.. demişdir. Elma paketini küfesine koydukdan sonra çocuğun karşısına yalıca ve üstü başı gaayet düzgün, kolları iki dizi altın bilezikli, parmakları elmas yüzüklü bir kadın çıkmış, oğlancığı hammal olarak tutmuş ve küfesini pazardan aldığı türlü sebze, meyva ve eşya paketleri ile doldurmuşdur. Çocuk ile berâber evine gittiğinde küfesi boşaltılır iken elma paketi de alınmış, Mustafa : “Hanımefendi.. o elmalar benimdir!.. dedi ise de süslü kadın: — A!.. deliye bak!.. nereden olacakmış senin!.. diyerek ve belki de bile bile anasına gidecek o güzel elmaları gasbetmiştir. Yüzünün melâhat ve letâfeti içinde mâkesi olan çocuk elmalarını kurtarmak için ısrar edememiş, o boydan bayanları ağzı ile “salon sala...

1948 ile 1949 arasında 14 yaşında hâneberdüş kimsesiz bir çocuk olub yalın ayak çul çaput içinde pazar yerlerinde hammallık yaparak bir kazâda bir bacağını kaybetmiş bahtsız anasının medârı mâîşeti olmaya çalışmakda idi. Pazarcı esnafdan iyi yürekli bir manavın verdiği küçük bir küfe, kendisini hammal olarak tutan bir kimse tarafından doldurulduğu vakit çelimsiz nârin vücûdu güçlükle, âdetâ ezilerek taşına biliyordu. Bir akşam Fâtihin Çarşamba Pazarında ona küfesini temin etmiş olan iyi manav en güzelinden ve en bahalısından iki kilo kadar elma vermiş: — Mustafa.. bunları anana götür!.. demişdir. Elma paketini küfesine koydukdan sonra çocuğun karşısına yalıca ve üstü başı gaayet düzgün, kolları iki dizi altın bilezikli, parmakları elmas yüzüklü bir kadın çıkmış, oğlancığı hammal olarak tutmuş ve küfesini pazardan aldığı türlü sebze, meyva ve eşya paketleri ile doldurmuşdur. Çocuk ile berâber evine gittiğinde küfesi boşaltılır iken elma paketi de alınmış, Mustafa : “Hanımefendi.. o elmalar benimdir!.. dedi ise de süslü kadın: — A!.. deliye bak!.. nereden olacakmış senin!.. diyerek ve belki de bile bile anasına gidecek o güzel elmaları gasbetmiştir. Yüzünün melâhat ve letâfeti içinde mâkesi olan çocuk elmalarını kurtarmak için ısrar edememiş, o boydan bayanları ağzı ile “salon salamanceli” apartman dâiresinin kapısı önünden ağlayarak uzaklaşır iken, karşısında büyük adam merhum Muzaffer Esen’i bulmuşdur. (B.: Esen, Muzaffer). Mustafanın önce göz yaşları ile ilgilenen o muallim ve muharrir o akşam, küfesini türlü nimetlerle doldurarak hammal çocuğu evine, sakat anasına sevinç içinde yollamış, ertesi günü de onu çalıştığı Vakit Gazetesine çağırmışdır. İlk okulu bitirmiş olan Mustafa Davulcunun hammallık çilesi o gün dolup kapanmış ve çocuk Muzaffer Esenin asîl ve necib himâye kanadı altında iş hayatına atılmışdır. 1965 de 30-31 yaşlarında bir şirketin dürüst, genç memurlarından bulunuyordu, yeni evli ve bir çocuk sahibi idi; misâfir odasını süsleyen tek bir resim var idi: Ankara Caddesinde Vakit Gazetesine de arkasında küfesi ile gittiğinde merhum Muzaffer Esenin gazete fotografcısına çekdirttiği resim. Hüsnü KINAYLI Mustafa Davulcu (Resim: S. Bozcalı)