İstanbulun mahalle yangın tulumbası sandıkları arasında ikinci sınıf sandıklardan biriydi; geçen asır sonlarında bu sandıkdan Hallo Hasan ve Kekeme Hayri adında iki seçkin tulumbacı yetişmişdir; reisleri Kör Fehmi de, uşaklarını yangınlara kazasız belâsız götürüb getirmesini bilen iyi tulumbacıydı. Nâralarını: “Şeriat yolunda Davudpaşa Mahkemeli!... diye atarlardı. (B.: Tulumbacılar). 1885 ile 1890 arasında bu sandığın uşaklarından ve ipci esnafından Eşmeli Emin de aşırı derece güzelliği ile nâm almışdı ki Üsküdarlı halk şâiri Tiphâne ketebesinden Âşık Râzı tarafından bir manzûme ile övülmüşdür (B.: Emin Eşmeli İnci): Sermed Muhtar Alus “Onikiler” isimli romanında tulumbacılardan bahseder ve bir geçid yerini tasvir eder iken (B.: Geçid Yeri) şunları yazıyor : “— İşte bu değdi.. Davudpaşalılar geliyor!.. “Kör Fehmi’nin Davudpaşa Mahkemesi takımı da İstanbulun en cemiyetli, en kaçak, en acar takımlarındandı. Bunların cakasına diyecek yokdu. Keçekülâhlarında ok saplanmış yürek resimleri, arkalarında ateş renginde kırmızı fanilâlar. Tulumbaları kanarya sarısına boyanmış; üstünde yaldızlı çiçekler, sandık, Şah İsmailin altın tahtı gibi gözler kamaştırmada. “Paşa kendini tutamadı: — Yaşşâ Fehmiciğim... imanına kadar reissin!... yaşayın be yiğitoğlu yiğitler!... “Davudpaşalılar yıldı...

İstanbulun mahalle yangın tulumbası sandıkları arasında ikinci sınıf sandıklardan biriydi; geçen asır sonlarında bu sandıkdan Hallo Hasan ve Kekeme Hayri adında iki seçkin tulumbacı yetişmişdir; reisleri Kör Fehmi de, uşaklarını yangınlara kazasız belâsız götürüb getirmesini bilen iyi tulumbacıydı. Nâralarını: “Şeriat yolunda Davudpaşa Mahkemeli!... diye atarlardı. (B.: Tulumbacılar). 1885 ile 1890 arasında bu sandığın uşaklarından ve ipci esnafından Eşmeli Emin de aşırı derece güzelliği ile nâm almışdı ki Üsküdarlı halk şâiri Tiphâne ketebesinden Âşık Râzı tarafından bir manzûme ile övülmüşdür (B.: Emin Eşmeli İnci): Sermed Muhtar Alus “Onikiler” isimli romanında tulumbacılardan bahseder ve bir geçid yerini tasvir eder iken (B.: Geçid Yeri) şunları yazıyor : “— İşte bu değdi.. Davudpaşalılar geliyor!.. “Kör Fehmi’nin Davudpaşa Mahkemesi takımı da İstanbulun en cemiyetli, en kaçak, en acar takımlarındandı. Bunların cakasına diyecek yokdu. Keçekülâhlarında ok saplanmış yürek resimleri, arkalarında ateş renginde kırmızı fanilâlar. Tulumbaları kanarya sarısına boyanmış; üstünde yaldızlı çiçekler, sandık, Şah İsmailin altın tahtı gibi gözler kamaştırmada. “Paşa kendini tutamadı: — Yaşşâ Fehmiciğim... imanına kadar reissin!... yaşayın be yiğitoğlu yiğitler!... “Davudpaşalılar yıldırım gibi geçdiler, nâraları ortalığı çınlattı: — Eeeeeyt!... Kırlangıca uçma, tavşana kaçma, saldırmaya biçme, lüver kurşununa sîneye geçme öğreten Davudpaşa Mahkemeli!...”. Bu nârâ tamamen uydurmadır (B.: Tulumbacılar, tulumbacıların sandık nârâları). Yine S. M. Alus ayni romanında şunları yazıyor: “Bir tulumba geliyordu. Acabâ nereliler?... Müdür atıldı: — Ayaklar kalabalık.. Davudpaşa Mahkemeliler olacak! — Yanlışsın.. hani at nalı şakırdısı?.. hani Kör Fehminin kır kadanasının lap lap başısı?...”. Bibl: Sermed Muhtar Alus, Onikiler Vâsıf HİÇ, Not