Dilimizde iki “dal” vardır; biri isimdir; ağacın düzgün dallarına, sürgünlerine dal denilir; biri de sıfattır, bazı isimlerin başlarına eklenir ve sâde, yalın, düz, çıplak anlamlarına gelir “dal kılıç”, kınından çıkmış yalın kılıç; “dal hançer” kınından çıkmış yalın hançer; “dal kelle”, bir serpuş taşımıyan baş, açık baş; “dal taban”, çorabsız, pabuçsuz yalın ayak, çıplak taban; “dal küllâh”; “dal kavuk”, “dal fes”, üzerine dülbend, sarık, çevre, şal, herhangi bir şey sarılmamış külâh, kavuk ve fes demekdir. Dal sıfatı ile bir isimden teşekkül eden bu mürekkeb isimler “elinde, başında, olub” gibi eklere lüzum kalmadan, kılıcı, hançeri, kavuğu, külâhı, fesi, yalın, çıplak, sâde kullanan kimse anlamına da gelir; meselâ: “elinde dal hançer fırladı”, “arkasında dalkılıç kırk kişi yürüyordu”, “başında dalfes bir delikanlı” denildiği gibi “dal hançer fırladı”, “ardında kırk dalkılıç yürüyordu”, “dal fes delikanlı” da denilir. (B.: Dalfes; Dalkavuk; Daltaban). Bu sûretle başa bir “da” sıfatı eklenerek müstehcen, müstekreh, ağır küfür yerine geçen mürekkeb isimler vardır.