“Def” ve “Def vuran”, “Def çalan” anlamlarında yakın zamanlara kadar kullanılagelmiş alaturka musikimizin ıstılahlarından (terimlerinden); saz heyetlerini, dâirezenlerin darbe, fiskelerinin tampoları idâre eder. Evliyâ Çelebi on yedinci asır ortasında İstanbul sâzendelerinden bahseder iken dâirezenleri en başda kaydediyor ve: “500 neferdir, pirleri Amrû ibni Ümeyyedir ki Hazreti Fatmanın düğününde def çalmışdır. Sâzendelerin bu dâirezenleri olmasa, rakkası bozulmuş bir saat gibi fasılları hercü merc olur: fasıllarına nizam ve intizam veren usulbend dâirezenlerdir” diyor; “Usulbendler” başlığı altı o devrin onbir nefer namlı dâirezenin adını kaydediyor ki şunlardır: Ahmed Garibânî, Parbuloğul, Diyarıbekirli Karaoğlu, Baba Âhû, Baba Acemî, Kapucuoğlu, Baba Nazlı (sihr âsâr bir dâirezendir), Mülâzimzâde, Rum Angeli, Yahudi Patakoğlu, Çingene Donsu, Büyük yazar bu sanatkârlar için: “Her biri huzûrî şehrivâride def çalmış binde bir kabîledendir” diye ilâve ediyor (B.: Def).