Arabca “duâ” kökünden “duâcı, duâcıları” anlamında; ilmiye sınıfı ıstılahlarından; hem yazıda hem sohbette mevkice çok üstün kimselere hitâb edilirken kullanılırdı; tezkirelerde, mektublarda imzanın üzerine “dâîleri” diye yazılırdı, imzâ sâhibi kendisini daha da küçültmek isterse “dâîyi dîrîneleri”, “dâîyi kemterleri” diye yazardı; akran ve emsâle hitâben yazılan kâğıtlarda da nezâket tevâzu eseri olarak fakad “ed dâî” şeklinde kullanılırdı. Ulemâden bir zât sohbet dilinde büyüğüne karşı, yahud bir vezire, padişaha hitâben “bendeniz, kulunuz” gibi tâbirler yerine: “Bu dâîniz: bu dâîleri” derdi: başkaları ulemâdan bir efendi hakkında bir büyük kişiye bahsederken o efendiden “dâîniz, dâîleri” diye bahsederdi. Bibl.: M. Z. Pakalın, Osmanlı Tarih Deyimleri ve Terimleri.