Onbeşinci asır şâirlerindendir; İstanbul muhasarası cenginde bulunmuş ve fetihden sonra İstanbulda yerleşmişdir. Bir asır sonra yaşamış hemsehrisini ve şüerâ tezkiresi müellifi Kastamonulu Lâtifî bir fıkra naklediyor. Kastamonuya defîne bulup çıkarıcı bir magribî gelir, “Cin dâvet idüb defîne dâvası güderken” Zühre isminde güzel bir kız ile evlenir; meğer bu güzel kadına şâir Dâî de âşık imiş; âhir ömrüne kadar o aşkın ateşi ile yanar dolaşır; şu beyti de o münasebetle söylemiş: Magribî imiş inandık erin ey zühre cebîn Ele bir genç getürdü yine bir kân deldi.