Çağdaş türk şiirinin kudretli temsilcilerinden; Türk Dil Kurumu üyesi ve İstanbulda Aksarayda Kitab Kitabevinin sâhibi: 1914 de İstanbulda doğdu, süvâri yarbayı Hasan Hüsnü Beyin oğludur, annesinin adı Kadriye Hanımdır. Kayseri, Konya, Adana ve Kozan ilkokullarında, Tarsus ve Adana orta okullarında ve Kuleli Askerî Lisesinde okudu, 1933 de Kuleli Lisesini, 1935 de de Harbiye Mektebini bitirerek piyâde teğmeni oldu, 1950 de yüzbaşı iken istifâ ederek ordudan ayrıldı, bir yıl kadar Basın Yayın ve Turizm Genel Müdürlüğünde çalışarak, 1953 den 1959 yılına kadar Çalışma Bakanlığında iş müfettişliği yapdı. 1959 da İstanbulda Aksarayda “Kitab” adı ile bir kitab ve yayın evi kurdu; bu satırların yazıldığı tarihde müessesesinin başında bulunuyordu (B.: Kitab Kitabevi). Çocukluğunda, babasının, ilk gençliğinde de on beş yıl kendisinin asker olması dolayısiyle vatanın pek çok yerlerini dolaşmış, görmüş, mevhibei ilâhiye olan şâirlik şahsiyeti bu görgü ile beslenerek onu çağdaş türk edebiyatında mümtaz bir mevkie çıkarmışdır. Aşağıdaki satırları Türk Ansiklopedisinden alıyoruz: “İlk yazısı 1927 de, henüz 13 yaşında bir ortaokul öğrencisi iken Yeni Adana Gazetesinde bir yarışma armağanı kazanarak yayınlanmışdır. İlk şiiri olan “Yavaşlayan Ömür” de 1932 de (18 yaşında iken) İstanbul Dergisinde...

Çağdaş türk şiirinin kudretli temsilcilerinden; Türk Dil Kurumu üyesi ve İstanbulda Aksarayda Kitab Kitabevinin sâhibi: 1914 de İstanbulda doğdu, süvâri yarbayı Hasan Hüsnü Beyin oğludur, annesinin adı Kadriye Hanımdır. Kayseri, Konya, Adana ve Kozan ilkokullarında, Tarsus ve Adana orta okullarında ve Kuleli Askerî Lisesinde okudu, 1933 de Kuleli Lisesini, 1935 de de Harbiye Mektebini bitirerek piyâde teğmeni oldu, 1950 de yüzbaşı iken istifâ ederek ordudan ayrıldı, bir yıl kadar Basın Yayın ve Turizm Genel Müdürlüğünde çalışarak, 1953 den 1959 yılına kadar Çalışma Bakanlığında iş müfettişliği yapdı. 1959 da İstanbulda Aksarayda “Kitab” adı ile bir kitab ve yayın evi kurdu; bu satırların yazıldığı tarihde müessesesinin başında bulunuyordu (B.: Kitab Kitabevi). Çocukluğunda, babasının, ilk gençliğinde de on beş yıl kendisinin asker olması dolayısiyle vatanın pek çok yerlerini dolaşmış, görmüş, mevhibei ilâhiye olan şâirlik şahsiyeti bu görgü ile beslenerek onu çağdaş türk edebiyatında mümtaz bir mevkie çıkarmışdır. Aşağıdaki satırları Türk Ansiklopedisinden alıyoruz: “İlk yazısı 1927 de, henüz 13 yaşında bir ortaokul öğrencisi iken Yeni Adana Gazetesinde bir yarışma armağanı kazanarak yayınlanmışdır. İlk şiiri olan “Yavaşlayan Ömür” de 1932 de (18 yaşında iken) İstanbul Dergisinde çıkmışdır; ilk kitabı “Havaya çizilen dünyâ” da 1935 de basılmışdır. Onun gerçek kişiliğini yansıtan ve ün kazanmasını sağlayan ikinci kitabı olan “Çocuk ve Allah” (1940) dır. Daha sonraki kitablarında (şairin) yurt gerçeklerini (şiir diline verdiği görülür.)”. Eserleri: Havaya Çizilen Dünyâ (1935), Çocuk ve Allah (1940), Daha (1943), Çakırın Destanı (1945), Taş Devri (1945), Üç Şehidler Destânı (1949), Toprak Ana (1950), Aç Yazı (1951), İstiklâl Savaşı: Samsundan Ankaraya (1951), İstiklâl Savaşı: İnönüler (1951), Sivaslı Karınca (1951), Anıtkabir (1953, İstanbul Fetih Destânı (1953, Âsû (1955. Yeditepe 1956 şiir armağanını kazandı), Batı Acısı (1958), Hoo’lar (1960), Özgürlük Alanı (1960), Cezayir Türküsü (1961), Türk olmak (1965). Fazıl Hüsnü Dağlarca’dan seçme şiirler: BALTACI Düşmüşüm İstanbul’a, Düşmüş ak bıyıklarıma kar. Yollar ısımış ama ahacık, Bağırdıkça ağzıma karanlık dolar. — Baltacı! Odun yararım, kömür kırarım Baltacı! Neylersin kardeş, nidersin, Köyde yedi çocuk var. Gözleri iri, daha iri, Yedisi de yolladığım harclığa bakar. — Baltacı! — Odun yararım, kömür kırarım Baltacı! İstanbul genişdir, genişdir, genişdir, Ne ki benim yüreğim dar. Sesim büyük, sesim gür, sesim kalın, Sesim açlığım kadar. — Baltacı! Odun yararım, kömür kırarım Baltacı! (Türk Olmak’dan) STROMBOLİ Derki Akdeniz gecelerine Parıltıların: Unutmıyacaksın hiç Toprağı. Unutmıyacaksın hiç nerde olursan ol Denizde uykuda ve büyük sevgilerde Her şeyi bıraksan bile Anadan ekmeğecek Anılıyacaksın Ölmüşü sağı. Ta yerin altından getirirsin Bir yalım yağmuru ile korkunç Uzamasız kaldığımız anda Yakını Uzağı. Gelip geçer gemiler Söndürür de bütün ıışklarını ötelerden Öylece yaklaşır sana karanlıklı karanlıklı. Sonra başlar, birdenbire, sessiz, Kapkara bir mâvide İlk insanların çağı. Artık sonu sanır herkes İki aydınlığın arası böyle uzar Toplarsın toplarsın bütün düşüncemizi Bütün güzelliğimizi, havada Görürüz bir daha acımalar veren durağı. Aralıklarla parlarsın Bir kadın - bir betik – bir – yol - bir çocuk - Düşünecek sürede aralıklarla. Biz öbür insanlar anlarız hep. Parlamada parlamada Yaşıyan dağı. Belli değil İtalya nerde Çin nerede? Yeryüzü yitik, Yeryüzü birleşmiş ilk gecesiyle yaradılışın. İşte: Su yaprağı, hava yaprağı, ateş yaprağı. Bir yurdsuzluk vardır açıklarında Yokdur kimseciği denizin göğün Çok uzak bir yıldız tarihden öncesini söyler Aydınlık göğsünde açar sonsuzluğumuzu. Aydınlık. Kara gecenin bayrağı. Der ki der ki Stromboli Akdeniz gecelerine Parıltıların: Unutmıyacaksın hiç Toprağı. (Batı Acısı’ndan) ÖTE TARAF Tarla dinler yeşilinden, düşünden, Tarla Kuşu öttükçe. Düşünür mü, inanır mı belli değil, Ellerim ellerim büyür hemşerim, Köylere köylere gittikce. Elâlemin sırrı çözülür, Gönül yettikçe Bilemem neyin nesi, Ne gelir yüreğime uzaklardan Köylere köylere gittikce. Öyle daralır ki azalmasında vaktin Tenhalığı fark ettikçe, İnsan artık memleketlere sığmaz, Taşar sınırlardan, Köylere, köylere gittikçe. (Sivaslı Karınca’dan) Fazıl Hüsnü Dağlarca (Resim: Sabiha Bozcalı)