“1 — Hayat cevherini kaybetmiş, kokmuş, bozulmuş canlı varlık; 2 — Güvenilmez söz; 3 — Bir şiddet, darbe eseri olarak vücudun herhangi bir yerinde kalmış karaltı.” (Türk Lûgatı). Eski İstanbulun gizli fuhuş hayatında çürük önemli bir yer alır; bilhassa bir kadının görünecek bir yerinde morarmış, kararmış bir diş izi, çimdik izi, o kadının yabancı ve hattâ dost, ahbab karşısına çıkmaması için kâfi bir sebebdi. Bazı sadist zenpâreler oynaşdığı yosmalarda sırf bu maksadla çürük nişanları bırakırlardı. Vücudunda gördüğü bir çürük yüzünden karısını sorguya çekmeye bile lüzum görmeden boşamış aşırı vesveseli kocalar çok görülmüşdür. Fâhişeler arasında da belâlının zeberdesti makbul olduğu için, vücud çürükleri iftihar nişanları olarak gösterilirdi. Bu kelimeyi, Mehmed Akif Paşa torunu için yazdığı bir mersiyede ve asıl anlamında hiç tiksinti vermeden kullanmışdır: ............................. Gül yanağın reng ü rûyi soldu mu Acaba çürüyüp topraü oldu mu Öpüb kokladığım o pamuk eller! Aşağıdaki satırlar da İstanbul bıçkını ağzı terennümleridir: Tâze dulun mârifeti meydanda Şehbazının diş nişanı gerdanda * Bekâr uşakları dayı revişli Ateşli, topuklu, pençeli, dişli Dul karılar ile alış verişli Kalır her cünmüşden nişan bir çürük.