İpekden, yünden, kıldan kumaş dokuyan; çulhalık yakın zamanlara kadar İstanbulun küçük el sanayiinin başında gelir, kenar mahallelerin birer katlı ahşab evceğizlerinin hemen hepsinde birer tezgâh bulunur, hele yazın, pencereler, kapular açık, sokakları tezgâhların sesi doldururdu; o yolların en tipiklerinden biri de Aksarayda Ahmediye Caddesi idi (B.: Ahmediye Cadesi; cild 1, sayfa 377). Tezgâhların başında namuskâr orta halli âilelerin delikanlıları oturmuş, mütevâzi, asil dekor içinde, hırpanî fakat tertemiz ve pitoresk kıyâfetleri ile kudretli, kuvvetli kalemlere ve fırçalara tablolar konusu idi ki, temâşasının zevkine varana öyle gelirdi ki, kırk çulha resmi yapsa hepsi bir ayrı güzellikde olurdu. Memleketimizde dokuma sanayiinin süratle fabrikalaşması o küçük ev tezgâhlarını hemen tamamen ortadan kaldırmışdır (B.: Bektaş, Çulha).