“Aslı arabca çül den bozma isim: kıldan örülmüş şey, kıldan at örtüsü; kaba kirli esvab; pelâspâre, yırtık dökük esvab” (Hüseyin Kâzım, Büyük Türk Lûgatı). Hakîmâne konuşmuş şâirler ile hâneberduş pırpırı nevcivanları övmek istemiş kalender şâirlerin kalemleriyle edebî dillimize girmişdir: Her şahsı harîmi Hakka mahrem mi sanırsın Her tâc giyen çulsuzu edhem mi sanırsın. (Ziya Paşa) Ne gam ki olsa dahi âlûdei tîn ü hâk Yalun ayağı anın verdi bedîi lâhût Gönül tahtı sultanı ol dilberi sîneçâk Atlas u dibâ olur lâbis olsa çul çaput. (Bozyörük) Bir lokma bir hırkaya kalenderiz eyvallah Sevdiğimiz bir dilber korkduğumuz bir Allah. Biz cemal âşıkıyız gördük mü bir Şah Ayvaz Çul çaputa bakmayız bâşımız tâcı şehbaz Hâneberduş pırpırı âhûyi bürehne pâ Tarâveti şebâbı anda atlas u dîbâ Nakşi kalemi hurşîd olmuş ana pîrehen Öyle hüsni müzehheb ol şereri sûz efken. (Bozyörük)