“Farsça çöb den alınmıştır: ağaç, saman, çalı ve emsali şeylerin kırıntısı; süprüntü” (Türk Lûgatı). İstanbul ağzında deyimlere girmişdir: Evlenme çağına gelmiş ve kız arayan, kendisinin de anası ve kız kardeşi olmayan oğlana “çöpsüz üzüm” denilir; meselâ yakın geçmişte oğlanın resmini pek beğenmemiş olan kıza hitap ile: — Öyle ince eleyip sık dokuma kızım.. her şeyden çöpsüz üzüm, ne kaynana dırıltısı, ne görümce zırıltısı var!.. Aşırı derecede titiz, dikkatli adamlara “çöp atlamaz” denilir; patronlar arasında bir genç üzerine konuşulur: — Tam bizim fabrikaya müdür olacak adam.. bu gence çöp atlatılmaz.. Aynı deyim; aşırı vehimli, vesveseli kimseler hakkında da kullanılır: “— Bırak şu çöp atlamazı.. üç kuruş için deli ediyordu beni.. anlatıncaya kadar göbeğim çatladı..” Aynı anlamda darbı mesel: “Armudun sapı, üzümün çöpü...” Çöplerin, süprüntünün toplandığı yere “Çöplük” temizli işçisine, amelesine de “Çöpçü” denilir ki bu isimler de İstanbulda halk ağzı deyimlere girmişdir. “Çöplük”, yurd dışında “Vatan”, vatanda doğub büyüdüğü “Şehir, kasaba”, şehirde, kasabada oturan “Muhit, Mahalle”, muhitde, mahallede “ev” kastedilerek kullanılır: Herkese cennet, kendi çöplüğü! Bu anlamda bir de darbı mesel vardır: Her horoz kendi çöplüğünde öter!... Çöplenme — Halk ağzı argo; 1 — Doyumluk...

“Farsça çöb den alınmıştır: ağaç, saman, çalı ve emsali şeylerin kırıntısı; süprüntü” (Türk Lûgatı). İstanbul ağzında deyimlere girmişdir: Evlenme çağına gelmiş ve kız arayan, kendisinin de anası ve kız kardeşi olmayan oğlana “çöpsüz üzüm” denilir; meselâ yakın geçmişte oğlanın resmini pek beğenmemiş olan kıza hitap ile: — Öyle ince eleyip sık dokuma kızım.. her şeyden çöpsüz üzüm, ne kaynana dırıltısı, ne görümce zırıltısı var!.. Aşırı derecede titiz, dikkatli adamlara “çöp atlamaz” denilir; patronlar arasında bir genç üzerine konuşulur: — Tam bizim fabrikaya müdür olacak adam.. bu gence çöp atlatılmaz.. Aynı deyim; aşırı vehimli, vesveseli kimseler hakkında da kullanılır: “— Bırak şu çöp atlamazı.. üç kuruş için deli ediyordu beni.. anlatıncaya kadar göbeğim çatladı..” Aynı anlamda darbı mesel: “Armudun sapı, üzümün çöpü...” Çöplerin, süprüntünün toplandığı yere “Çöplük” temizli işçisine, amelesine de “Çöpçü” denilir ki bu isimler de İstanbulda halk ağzı deyimlere girmişdir. “Çöplük”, yurd dışında “Vatan”, vatanda doğub büyüdüğü “Şehir, kasaba”, şehirde, kasabada oturan “Muhit, Mahalle”, muhitde, mahallede “ev” kastedilerek kullanılır: Herkese cennet, kendi çöplüğü! Bu anlamda bir de darbı mesel vardır: Her horoz kendi çöplüğünde öter!... Çöplenme — Halk ağzı argo; 1 — Doyumluk olmayan hafif yemek, mükellef sofra aramamak: — Vaz geç lokantadan, bir mahallebiciye girip çöpleniverelim!.. 2— Kanaatle geçim : — Nimetlerle dolu dünyada ömrümüz çöplenme ile geçti. 3 — Devlet hazinesinden gayri meşrû kazanç temini, kaba avâmî tâbiri ile “yiyicilik”: Ne kazanmışsa, bütün kendi kazanmış, kendi! Zâti devletleri, lâkin, azıcık çöplendi... Mehmed Âkif