Türlü çeşidleri ve isimleri ile malûm yemek; Şinâsinin şu beytinin ikinci mısraı, gaayelere, hedeflere sebat ile ulaşılacağını ifâde için darbı mesel hâline gelmişdir, daha doğrusu, Şinâsi, darbı meseli şiir halinde pek hünerli kullanmışdır: Feyz alursun çekerek derdü gamı dünyâyı Tekkeyi bekleyen elbetde içer çorbâyı. Eski İstanbul kibarlarının ağzında en mükellef, zengin sofralarda ziyâfet dâvetleri: “Bir çorbamızı içmek için...” diye yapılırdı. Her hangi bir işde küçük bir emeğin geçdiğini anlatmak için: “Çorbada benim de tuzum bulunsun...”, “Çorbada benim de tuzum vardır...” denilir. Bozuk düzenleri, karma karışık işleri anlatmak için de “Çorbaya döndü” deyimi kullanılır. Eski İstanbulun saray, konak ziyâfetlerinde, düğün sofralarında sofraya gelen ilk yemek daima nefis bir çorba olmuşdur. Yakın zamanlara kadar İstanbulda hanlarda, bekâr odalarında oturan bekâr uşaklarının sabah kahvaltısı aşçı dükkânlarında baş suyu, paça suyu, tavuk suyu ile yapılmış bir tas çorba olmuşdur. Büyük şehrin işkembe çorbacıları ise kendi başına büyük şöhret ola gelmişdir (B.: İşkembeciler). Bilhassa ayyaşların, kadimden beri, hercü merc içindeki midelerine sabahleyin devâ olarak bildikleri bir tas işkembe çorbası içmekdir.