Dünyanın her yerinde, her büyük şehirde olduğu gibi, İstanbulda da kadimden beri yaz aylarında binlerce çocuk sokaklarda yalın ayak dolaşmışlardır ; fakat 1908 meşrutiyetine kadar hayat seviyesi ne kadar süflî olursa olsun, beş namaz vaktinde 13 yaşından itibaren müslüman çocukları muhakkak camie, mescide, namaza gitmişlerdir, dolayısıle abdest almışlar, ayaklarını yıkamışlardır; çocuğun sokakda yalın ayak dolaşması değil, kirli ayakla dolaşması yadırganmışdır. Yalnız küçük hâneberduşlar, külhanbeyleri bu ayak temizliği kaygusundan uzak kalmışlardır. (B.: Külhanbeyi; Çocuk, âilesiz, kimsesiz). Gazete satıcısı çocuklar büyük çoğunlukla yalın ayak dolaşmışlardır. Boğaziçi’nin balıkçı köylerinde, İstanbulun Kumkapu, Samatya gibi balıkçı muhitlerinde, Tahtakale, Yemiş İskelesi, Cibâli, Kasımpaşa, Galata, Tophâne, Üsküdar gibi ayaktakımı kesâfeti olan semtlerde keza çocukların çoğunluğu yalın ayaklı olmuşdur. Esnaf çırağı çocuklar sokakda çıplak ayaklarına bir çift papuç geçirseler bile dükkânda çıkarırlar, eğer iş icâbı dükkânın zemini taş ise çıplak ayaklarına bir takunya, nalın geçirirlerdi (B.: Çırak; Berber; Hallac; Yorgancı; Esnaf Civanları). Sokakda yalın ayaklı çocuk, 1963 (Fotoğrafdan S. Bozcalı eli ile)