Ayak takımından âilelerin evde olduğu kadar sokakda büyümüş, hemen sabilik çağından iş hayatında tavlanmış, yırtık, pervâsız, küfür bilir, terbiyeden yana yoksul çocuklara “Mahalle Çocuğu”; sokağa nâdir olarak lala kanadı altında çıkarılmış, hattâ ilk tahsilini bile hususî hocalardan evde görmüş, dolayısı ile çekingen, ürkek, gaayetle nâzik ve nazlı çocuklara da “Mahallebi Çocuğu” denilmişdir.