Birinci Cihan Harbi sonuna kadar büyük şehir İstanbulun öyle bir atmosferi var idi ki, mahalle çocukları bile kadına, yaşlıya, garibe, hastaya istisnâsız hürmet göstermiş, yardıma koşmuşdur. Ayak takımından mahalle çocukları kendi mahalle ve semtlerini adım adım, karış karış tanıdıktan başka, koca şehri de tanırlar, yol soranlara, semt soranlara en doğru cevabı verirler, en güzel tarifi yaparlar, hattâ bâzan öne düşüb kılavuzluk bile yaparlardı; bir komşu bakkala, kasaba gönderse, eline bir desti, güğüm vererek çeşmeye yollamak istese ve buna benzer hizmetlere seve seve koşarlardı; karşılığında bahşiş düşünmek, almazlardı; bu çocuk digergâmlığı İstanbula has bir güzellikdi; bu gibi ahvalde çocuk ağzında “Babanın uşağı mı var?” gibi haşin red tepkisi duyulmazdı. Burada şerîr olarak doğmuş çocukların da bulunduğunu hatırlamak lâzımdır; onlar da büyük şehrin hezele gûruhuna karışıp mahalle muhitinin dışında Tahtakale, Unkapanı, Galata gibi, Tophâne eclâf yataklarında yaşarlardı.