1957 de kurulmuş Levendde bir seramik fabrikası; kurucusu yüksek mimar Rebiî Gorbon’dur; “1943 de elime geçen fransızca bir seramik kitabını okumam, bende büyük bir merak uyandırdı, evimde bir gaz fırını uydurup tecrübelere başladım, muvaffak oldukca heyecanım arttı, evimdeki tesisleri bir atölye hâline getirip amatör bir seramikci olarak 1957 yılına kadar çalışdım ve o tarihde Gorbon Seramik Fabrikasını tesis ettim” diyor. Rebiî Gorbon bu fabrikanın kuruluşunda en yakın yardımı zevcesi Fâzilet Hanımdan görmüşdü. 1965 yılı kasım ayında Hürriyet Gazetesinde Metin Soysal’ın kalemiyle “Büyük iş sâhâbi kadınlar” başlıklı bir dizi yazını üçüncüsünde Fâzilet Gorbon da fabrikanın kuruluşunu şöyle anlatıyor: “Seramikçilik kocamda bir merak olarak başlamıştı, posta pulu ve kelebek koleksyonu, bahçe merakı gibi. “Mühürdar’da oturuyorduk. Rebiî Bey, bir gün elinde kocaman paketlerle geldi, gözlerinin içi gülüyor: — Bak hanım, nihayet istediğim gibi bir seramik fırını buldum... dedi. “O fırını aldıktan sonra seramikçilik merakına büsbütün kaptırdı kendini. Âdeta bir çocuk gibi evde çamur oynuyordu. Tabaklar yapıyor, vazolar yapıyor, yeni yeni motifler buluyor ve bunları pişirip seramik haline getirirken de evde tozdan, topraktan geçilmiyordu. Söylesem bir türlü, söylemesem bir türlü.. kocamı...

1957 de kurulmuş Levendde bir seramik fabrikası; kurucusu yüksek mimar Rebiî Gorbon’dur; “1943 de elime geçen fransızca bir seramik kitabını okumam, bende büyük bir merak uyandırdı, evimde bir gaz fırını uydurup tecrübelere başladım, muvaffak oldukca heyecanım arttı, evimdeki tesisleri bir atölye hâline getirip amatör bir seramikci olarak 1957 yılına kadar çalışdım ve o tarihde Gorbon Seramik Fabrikasını tesis ettim” diyor. Rebiî Gorbon bu fabrikanın kuruluşunda en yakın yardımı zevcesi Fâzilet Hanımdan görmüşdü. 1965 yılı kasım ayında Hürriyet Gazetesinde Metin Soysal’ın kalemiyle “Büyük iş sâhâbi kadınlar” başlıklı bir dizi yazını üçüncüsünde Fâzilet Gorbon da fabrikanın kuruluşunu şöyle anlatıyor: “Seramikçilik kocamda bir merak olarak başlamıştı, posta pulu ve kelebek koleksyonu, bahçe merakı gibi. “Mühürdar’da oturuyorduk. Rebiî Bey, bir gün elinde kocaman paketlerle geldi, gözlerinin içi gülüyor: — Bak hanım, nihayet istediğim gibi bir seramik fırını buldum... dedi. “O fırını aldıktan sonra seramikçilik merakına büsbütün kaptırdı kendini. Âdeta bir çocuk gibi evde çamur oynuyordu. Tabaklar yapıyor, vazolar yapıyor, yeni yeni motifler buluyor ve bunları pişirip seramik haline getirirken de evde tozdan, topraktan geçilmiyordu. Söylesem bir türlü, söylemesem bir türlü.. kocamın bu merakından önceleri bıkmış, usanmıştım. Lâkin, madem vazgeçeceği yok ve bunlarla uğraşırken büyük zevk alıyordu: —Bana da öğret, beraber yapalım.. dedim. “O gün, saatlerce uğraşıp çanaklar, çömlekler yapmış, sonra da bunları fırına sıralamıştık. Ama, fırının kapağını kapadığımız an, nasıl bir heyecan sarmıştı beni anlatamam. Derken kapak açılmış ve hiç tahmin etmediklerim, en güzel birer seramik olarak karşıma çıkmıştı. Ondan sonra hadi Fazilet sıva kolları.. Meğer ne zevkli işmiş bu.. “Bir müddet sonra seramikçiliği evden bahçeye taşımıştık. Bahçedeki fırınlar daha büyüktü daha güzel iş çıkıyordu. Sonraları bahçe de yetmez oldu ve bizim bu seramikçilik hobisi, çoktan para etmeye başlamıştı bile.. “Kocamla birlikde işi fabrikalaşdırmayı düşündük, artık işimiz gücümüz seramikcilik olacakdı. 1955 de Levenddeki fabrikanın temeli atıldı, 1957 de faaliyete geçdi, fabrikanın idâre yükünü ben üstüme aldım, kocam da teknik ve ticâret tarafını yürüttü, 1963 de de müesseseyi bir anonim şirket yapdık..”. Fabrika şirketleşince “Gorbon” adı “Gorbon - Işıl” a çevrildi. 1957 de 35 işci ile faaliyete geçmiş olan fabrikanın 1970 yılı kadrosunda 200 kişi çalışıyordu. Mâmulâtının ana çeşidleri, muhtelif düz renkli, dekorlu ve desenli duvar fayansları, muhtelif sofra eşyâsı, hediyelik eşya ve artistik duvar panoları idi.