Seslerden; bu ses İstanbul ağzında bazı deyimlere girmişdir; 1. “Gırgır etmek”, yersiz, münâsebetsiz, muhâtablarını tâciz ederek konuşmak: “Gırgır etme ulan.. şurda tatlı tatlı kaynatıyoruz (sohbet ediyoruz”. 2. “Gır atmak”, “Gır Kaynatmak” hâneberduşlar argosunda “Konuşma, sohbet”: “Bizim babalığın işi gücü kahvede gır atmak..” (R. Devellioğlu, Türk Argosu). 3. “Gır geçmek”, hâneberduşlar argosunda, aklı başka yerde olup etrafa, sohbete, lâfa dikkat etmemek anlamında kullanılır: “Görüyorum gır geçiyorsun..” (F. Devellioğlu, Türk Argosu). 4. “Gırla”, halk ağzı deyim; zincirleme, ulama lâkırdı (H. Kâzım, Büyük Türk Lugatı; çok, bol : Açdı mı bir çeneyi kapanmaz gider gırla Herifi susdursana benden yana aşk ola * Burası Galatadır şıkırdımı çapkını Öylesine gırla ki oldum bolluk şaşkını (Âşık İbrahim)