Sultan Abdülazizin torunu ve şehzâde Mehmed Seyfeddin Efendi ile Nervâliter Hanımın kızı, şehzâde Ahmed Tevhid Efendinin ikiz kardeşi, musikişinas ve bestekâr; 1904 de İstanbulda babasının Çamlıcadaki köşkünde doğdu, 1924 de Osmanoğulları Hânedanı yurd dışına çıkarılırken babası ve anası ile birlikte Fransada Nis’e gittiler, tahsilini orada yaptı. 1927 de orada ölen babası Seyfeddin Efendi ressam ve musikişinas idi (B.: Seyfeddin) ; ilk musiki bilgisini babasından aldı. Piyano, kemençe, ud ve bilhassa tanbur çalar. Peşrevler, saz semâileri ve şarkılar bestelemişdir. Babasının ölümünden sonra bir ara Kahirede oturdu, hanedana mensub kadınların yurda dönmeleri için izin kanunu çıkdıkdan sonra İstanbula dönerek yerleşdi, bu satırların yazıldığı sırada (1971) Taksimde oturuyordu. Evinin duvarları dedesi Abdülazizin ve babası Seyfeddin Efendinin yapdıkları resimlerle donatılmış, bir müzecik hâlinde idi. “İnci” gazetesi yazarlarından Tuna Baykara ile yapdığı bir konuşmada şunları söylemişdir: “En çok sevdiğim saz tanburdur, fakat maalesef bize gelip giden Tanburî Cemil Beyden ders alamadım, çok küçükdüm. Fransaya gittiğimizde 19 yaşlarında idim, klâsik batı müziğine çalışdım, bizim sazları unutur gibi oldum. Mısıra gittiğimde de alaturkaya tekrar başladım, ama arab tavrı ile çalıyordum...

Sultan Abdülazizin torunu ve şehzâde Mehmed Seyfeddin Efendi ile Nervâliter Hanımın kızı, şehzâde Ahmed Tevhid Efendinin ikiz kardeşi, musikişinas ve bestekâr; 1904 de İstanbulda babasının Çamlıcadaki köşkünde doğdu, 1924 de Osmanoğulları Hânedanı yurd dışına çıkarılırken babası ve anası ile birlikte Fransada Nis’e gittiler, tahsilini orada yaptı. 1927 de orada ölen babası Seyfeddin Efendi ressam ve musikişinas idi (B.: Seyfeddin) ; ilk musiki bilgisini babasından aldı. Piyano, kemençe, ud ve bilhassa tanbur çalar. Peşrevler, saz semâileri ve şarkılar bestelemişdir. Babasının ölümünden sonra bir ara Kahirede oturdu, hanedana mensub kadınların yurda dönmeleri için izin kanunu çıkdıkdan sonra İstanbula dönerek yerleşdi, bu satırların yazıldığı sırada (1971) Taksimde oturuyordu. Evinin duvarları dedesi Abdülazizin ve babası Seyfeddin Efendinin yapdıkları resimlerle donatılmış, bir müzecik hâlinde idi. “İnci” gazetesi yazarlarından Tuna Baykara ile yapdığı bir konuşmada şunları söylemişdir: “En çok sevdiğim saz tanburdur, fakat maalesef bize gelip giden Tanburî Cemil Beyden ders alamadım, çok küçükdüm. Fransaya gittiğimizde 19 yaşlarında idim, klâsik batı müziğine çalışdım, bizim sazları unutur gibi oldum. Mısıra gittiğimde de alaturkaya tekrar başladım, ama arab tavrı ile çalıyordum. İstanbula gelince ilk işim Tanburi Cemil Beyin plaklarını toplamak oldu, iki sene o plaklar üzerinde çalışdım, şimdi tanburu Cemil Bey tavrı ile çalıyorum..” demişdir. Kendi bestelediği şarkılar arasında en çok sevdiği, dedesinin yazdığı şu şarkı imiş (B.: Abdülaziz, cild 1, sayfa 57) : Bir başka âlem gerekir gönlümü seyran için Mihneti dünyâ çekilmez doğrusu bir can için Mübtelâyı derdi aşkı olduğum canan için Terki can itsem de kurtulsam şu mihnethâneden Bibl. : Gültekin Oransay, Osmanlı Devletinde Kim Kimidir (Sicilli Osmânî) ; İnci, Temmuz 1971.