1940 etrafında 85 yaşlarında ölmüş bir bahriyeli; ömrü donanmamızın ilk buharlı zırhlılarında ateşcilik ve makinistlikle geçmişdir. Tersânede “Tatar Selim” diye anılırdı; o devrin bütün bahriyelileri gibi gençliğinde türlü haşarılıklar yapmış, gaca ve şorolu dalgaları peşinde dolaşmış, koşarlı ayakları ile namlı tulumbacılardan biri olmuş, fakat muhitinde merdi meydan bir adam olarak tanınmış ve sevilmişdi. Âsârıtevfik Zırhlısının ateşcisi iken Ali Kabûlî Bey vak’asında kumandanını korumaya çalışırken ağırca yaralanmışdı, o kanlı vak’ayı tafsilâtı ile anlatırdı (B.: Ali Kabûlî Bey, cild 2, sayfa 672). Geçen asır sonlarındaki Galata’nın tiyatrolarını, balozlarını, meyhânelerini, batakhâne kumarhânelerini, tulumbacı koğuşlarını, kahvehânelerini, umumhânelerini, oraların müdâvimlerini, nâzeninlerini, şahlarını, şehbazlarını, kabadayı ve serseri, haylazlarını, odalarında, evlerinde gece misafiri olduğu şöhretli kantocu yosmaların iç çamaşırlarına varınca en iyi bilenlerden biriydi, çok yazıkdır ki Tatar Selim’in hâtıraları ağzından dinlenilip zaptedilememişdir. Hayatının son yıllarını Devlet Demir Yollarında çalışan bir torununun yanında Gebze ile Eskişehir’de geçirmiş; Eskişehir’de de ölmüşdür. Torununda bir gençlik resmi vardı. “Gebzeli” soy adını almasının sebebini, kendisini yakı...

1940 etrafında 85 yaşlarında ölmüş bir bahriyeli; ömrü donanmamızın ilk buharlı zırhlılarında ateşcilik ve makinistlikle geçmişdir. Tersânede “Tatar Selim” diye anılırdı; o devrin bütün bahriyelileri gibi gençliğinde türlü haşarılıklar yapmış, gaca ve şorolu dalgaları peşinde dolaşmış, koşarlı ayakları ile namlı tulumbacılardan biri olmuş, fakat muhitinde merdi meydan bir adam olarak tanınmış ve sevilmişdi. Âsârıtevfik Zırhlısının ateşcisi iken Ali Kabûlî Bey vak’asında kumandanını korumaya çalışırken ağırca yaralanmışdı, o kanlı vak’ayı tafsilâtı ile anlatırdı (B.: Ali Kabûlî Bey, cild 2, sayfa 672). Geçen asır sonlarındaki Galata’nın tiyatrolarını, balozlarını, meyhânelerini, batakhâne kumarhânelerini, tulumbacı koğuşlarını, kahvehânelerini, umumhânelerini, oraların müdâvimlerini, nâzeninlerini, şahlarını, şehbazlarını, kabadayı ve serseri, haylazlarını, odalarında, evlerinde gece misafiri olduğu şöhretli kantocu yosmaların iç çamaşırlarına varınca en iyi bilenlerden biriydi, çok yazıkdır ki Tatar Selim’in hâtıraları ağzından dinlenilip zaptedilememişdir. Hayatının son yıllarını Devlet Demir Yollarında çalışan bir torununun yanında Gebze ile Eskişehir’de geçirmiş; Eskişehir’de de ölmüşdür. Torununda bir gençlik resmi vardı. “Gebzeli” soy adını almasının sebebini, kendisini yakından tanımış olan Üsküdarlı Vâsıf Hoca şöyle anlatıyor: Soy adı çıkdığında sordum koca tatara Yaşı sekseni aşmış kalenderler pîrine Dedi insanlar elbet benzemezler mantara Kuşak kuşak bağlanır cedlerinden birine Ben ise soy adımı alamam ecdâdımdan Boyumu kat kat aşmış bin türlü günâhınmdan Destur alıp geçen gün melâhatpenâhımdan Hemşehrilik tasladım güzeller serverine Bu seksenlik tatarı o balıkcı güzeli “Gözleve” den koparıp yapdı işte “Gebzeli” Ayaklarının basdığı o toprağı öpmeli Koydum işte efendim soyum sopum yerine Bibl.: Vâsıf Hiç, not.