Onaltıncı Yüzyıl şâirlerinden; Tırabuzonludur, asıl adı Ramazan’dır, çok genc yaşında İstanbula gelmiş, yerleşmişdir, memleketine nisbetle Tırabuzonlu Ramazan Çelebi diye de anılır. Bir ara tabâbet ile de meşgul olmuşdu. Arabca ve farscayı o dillerde manzumeler yazacak kadar öğrenmişdi. Çok kuvvetli bir hafızaya sâhibdi. Şöyle bir gözden geçirdiği, yahud kendisine bir defa okunmuş şiirleri, istenildiği zaman aynen okurdu. Henüz pek genc yaşında iken İstanbul gibi büyük bir beldenin edebî mahfillerinde şöhret oldu, kibar ve rical meclislerine kabul edildi. Aşağıdaki iki beyit, zamanı için taze dilli bir şâir olduğunu gösterir: Öldürürseger beni ol Yûsifi gül pirehen Lâleveş sarsun bana derd ehli bir kanlı kefen * Bu hâristânı âlemde açılmazsa bana güli maksûd Ne gam ey bülbüli can çünki gülzârı adem mevcüd Fakat gördüğü iltifatlardan cesâret almış, o devirlerde şâirler için tehlikeli olan hiciv yoluna sapmış, hattâ devrin kudretli sadırâzamı İbrahim Paşayı bile hicvetmekden çekinmemişdi (B.: İbrahim Paşa, Pargalı Makbul); farsca bir tek beyitden ibaret olan hicviyesini mahremi bildiği bir dostuna okumuş, fakat derhal yayılarak şâirin mahvine sebeb olmuşdu; bey’t şudur: Dü İbrâhim âmed be rûyi cihan Yekî büt şüd yekî büt nişan İbrahim Paşa Macaristan seferinden dönerken bir ta...

Onaltıncı Yüzyıl şâirlerinden; Tırabuzonludur, asıl adı Ramazan’dır, çok genc yaşında İstanbula gelmiş, yerleşmişdir, memleketine nisbetle Tırabuzonlu Ramazan Çelebi diye de anılır. Bir ara tabâbet ile de meşgul olmuşdu. Arabca ve farscayı o dillerde manzumeler yazacak kadar öğrenmişdi. Çok kuvvetli bir hafızaya sâhibdi. Şöyle bir gözden geçirdiği, yahud kendisine bir defa okunmuş şiirleri, istenildiği zaman aynen okurdu. Henüz pek genc yaşında iken İstanbul gibi büyük bir beldenin edebî mahfillerinde şöhret oldu, kibar ve rical meclislerine kabul edildi. Aşağıdaki iki beyit, zamanı için taze dilli bir şâir olduğunu gösterir: Öldürürseger beni ol Yûsifi gül pirehen Lâleveş sarsun bana derd ehli bir kanlı kefen * Bu hâristânı âlemde açılmazsa bana güli maksûd Ne gam ey bülbüli can çünki gülzârı adem mevcüd Fakat gördüğü iltifatlardan cesâret almış, o devirlerde şâirler için tehlikeli olan hiciv yoluna sapmış, hattâ devrin kudretli sadırâzamı İbrahim Paşayı bile hicvetmekden çekinmemişdi (B.: İbrahim Paşa, Pargalı Makbul); farsca bir tek beyitden ibaret olan hicviyesini mahremi bildiği bir dostuna okumuş, fakat derhal yayılarak şâirin mahvine sebeb olmuşdu; bey’t şudur: Dü İbrâhim âmed be rûyi cihan Yekî büt şüd yekî büt nişan İbrahim Paşa Macaristan seferinden dönerken bir takım heykeller getirmiş ve onları İstanbulda At Meydanındaki sarayının önüne dikdirtmişdi (B.: İbrahimpaşa Sarayı. Şâir, yukardaki beyitde onları kasdetmişdi:) Cihana iki İbrahim geldi, biri (İbrahim Peygamber) put kırdı, biri de (İbrahim Paşa) put dikdi” diyordu. İbrahim Paşanın emri ile asılarak idam olundu, idamından az önce şu beyti yazmışdı: Zülfi kemendin aldı da cellâd gamzesi Benzer Figaanî zulm ile berdâr ider seni Bu beyit için yakınları âkibeti sanki kendisine malum olmuşdu dediler. Şuerâ tezkiresi sâhibi Kastamanulu Lâtifî: “Yaşasaydı şâirlerin makbullerinden olacağı muhakkakdı” diyor.