“Şarab, sirke ve sâir şeyler koymaya mahsus tahtadan ve dışından demir çenberli ve ortası iki ucuna nisbetle daha şişkin silindir şeklinde kap” (Şemseddin Sâmi, Kaamusi Türkî). Ş. Sâmi Bey bir halk ağzı deyim olarak “Fıçı Dibi” tâbirinin “Meyhâne Köşesi” anlamında kullanıldığını kaydediyor; biz böyle bir deyime hiç bir metinde rastlamadık ve meyhâne erbâbı ağzından da duymadık. Şarab ayyaşlarına halk ağzında “Şarab Fıçısı” denilir. Çabuk ve her şeye kızan ve en küçük şeyden birden parlayan kimselere de “Barut Fıçısı” denilir; misâl: “Herif barut fıçısıdır, sohbete, ülfete gelmez...” Aynı deyim, içinde gürültülü, kavga, hattâ silâhlı çarpışmalar olan yerler için de kullanılır; misaller: “Üniversiteler Barut fıçısı oldu...”, “Ortadoğu bir barut fıçısı oldu...” Çok şişman kimseler için de “Fıçı gibi” denilir.