Onyedinci yüzyılın ikinci yarısında yaşamış şâir bir şeyh ve vâiz, “Feyzi” mahlasıdır, asıl adı Hasandır; gençliğinde halveti şeyhlerinin en büyüklerinden Abdülahad Nuri Efendiye intisab etmiş (B.: Abdülahad Nuri, cild 1, sayfa 56), onun asâdarlığını yapmış ve o şâir şeyhinin büyük tesiri altında kalmışdı; 1062 (1652) de Topkapusu dışında Takkeci Camii vaizi, 1078 (1667-1668) de Tophânede Kılıçalipaşa Camii vâizi, 1086 (1675) da da Topkapusu dışında Emirbâki zâviyesi şeyhi olmuşdu; 1102 (1690-1691) de vefat etti; Türkçe dîvanı, “Gamza vü Dil”, “Miracnâme” ve “Cevabnâme” isimli manzum mecmuaları vardır. Bir rübâisi: Arz itse subdem yüzün ol şehsüvârımız Sahrâyi sabrı aşkda kalmaz karârımız Nevrûzi vasli maksada baht irse Feyzîyâ Yeksan olurdu şevk ile leylü nehârımız Bibl.: Sâlim, Şuerâ Tezkiresi