Kadın başında fes daha XVI. yüzyılda çok yaygın bir serpuş olmuşdur. Müslüman türk kadınının günlük ev hayatı tuvaletinde başını hotozdan ziyâde tepelikler, inciler, elmaslarla bezenmiş, altın tellerle işlenmiş fesler süslemişdir. İstanbulda Eyyubda XVI. asır vezirlerinden Pertev Paşanın türbesinde fesli kadın kabir taşları vardır; türk taş işciliğinin de en güzel örneklerinden olan bu taşlar türk giyim kuşamı bakımından da ayrıca çok kıymetlidir. Anadoluda fes, geçen asrın sonuna kadar hotoza dâimâ tercih edilmişdir. Sokağa çıkarken de fesli başın üstüne bir bürgü, car atılmışdır. İstanbul kadınlarında fesin yerini XIX. yüzyılın ikinci yarısında hotozlar almışdır. Aynı asrın ilk yarısında yaşamış Enderunlu Vâsıfın bir İstanbullu mahalle kızı ağzından anasına hitab ile yazılmış mizah yollu bir kıt’adır: Ben gülistânı şîvede bir nahli nevresim Bağlarda türkü söylemeden kalmadı sesim Giyip başıma pul donatıp nev resim fesim Girip koçunun içine öyle kırık dökük kesim Onbeş yaşında kendime bir oynaş arayım