Geçen asır sonlarının namlı tulumbacılarından; Üçüncü Dâire Sandığı uşaklarındandı; gaayet iri bir adamdı; bir seyyar gazyağcı merkebini iddia üzerine ön ve ard ayaklarını kocaman pençelerine alıp havaya kaldırdığını gördüm; ayakları da öylesine iri kıyım idi, çarşıda hazır kundura, yemeni bulamazdı; yerler kar, buz, don olmadıkça da yalınayak dolaşırdı; ömründe çorab ve fanila giymemiş, mintanının düğmeleri dâima çözük, sînesi yaz ve kış açıkdı; kış günleri pir aşkına mahallesinin sokaklarında kar küreyip yol açar, evinden çıkamayan kimsesiz ihtiyarların ekmeklerini alır, suları taşır getirir, para bahşiş almazdı. Bekârdı, ayda bir defa iki gün kaybolur, kimse nereye gittiğini bilmez, her dönüşünde paralı döner, aşçıya bakkala, kahveciye olan çingene borclarını öderdi; kimi hanımı vardır, kimi de beyi paşası vardır derdi. Gaayet edebliydi; ağzından bir çirkin lâf, küfür duyulmamışdır; mütareke senelerinde, 1918-1920 arasında 70-75 yaşlarında Cerrahpaşa Hastahânesinde öldü. Vasıf HİÇ