Sadırâzamlara mahsus “Paşakapusu” adı ile mîrî bir saray onyedinci asırdan beri mevcud olduğu halde (B.: Babıâli, cild 4, sayfa 1748), Şeyhülislâmlar mîrî bir saraya ancak 1826 da, Yeniçeri Ocağının kaldırılmasından sonra Süleymaniyedeki Ağakapusunun Şeyhülislamlık Sarayı yapılması ile kavuşdular (B.: Ağakapusu, cild 1, sayfa 245). 1826 ya kadar Şeyhülislâmların resmî makamları kendi konakları olagelmişdi. Büyük şehirde sokak fenerlerinin bulunmadığı devirde, Şeyhülislâm konağının alâmeti fârikası, sokak kapusunda bir fener bulunması ve o fenerin de bütün gece yanması idi; her kim ise Efendi şeyhülislamlıkdan azledince konağının sokak kapusundaki fener söndürülürdü, gazete de bulunmadığına göre bir Şeyhülislâmın azli ve yerine kimin tâyin edildiği, bir konak kapusundaki fenerin sönmesi, diğer bir konak kapusundaki fenerin de yanması ile öğrenilir idi. Geçen asır şeyhülislâmlarından nüktedanlığı ile meşhur Zeynelâbidin Efendi (B.: Zeynelâbidin Efendi). Fatih Medreselerinde softaların mum yüzünden çıkardıkları büyük kavgada (B.: Mum, Softanın Mum Kavgası Vakası) durumu idâre edememesi yüzünden azledilmiş ve o zarif adam bir dostuna acı acı gülerek: “Softaların mumu bizim feneri söndürdü!..” demişdi.