“Şahsî menfaatlerini ve canını bile esirgemeyen, bir hayır işi uğrunda her fedakârlığı göze alan; hamiyetli, serdengeçdi” (Şemseddin Sâmi, Kaamûsi Türkî). Zamanımızda İstanbulun günlük hayatında tamamen aksi anlamda kullanılmaktadır: kendilerini besleyen soyguncu içkili yerlerin barların, kumarhânelerin menfaatleri yolunda ve dolayısı ile şahsî çıkarları için adam döven, adam soyan, her çeşid zorbalığı ve hatta şenâati irtikâbdan çekinmeyen dişli ve pençeli çomarlara “Fedâî” denilmektedir. Kendi iş ahlâklarının bozukluğunu önce kendileri kabul etmiş olan patronların hemen hepsi fedâî besler. Reşad Ekrem Koçu, devlet gücünü zedelemiş ünlü serserilerden Patrona Halil’in romanlaştırılmış hayatını yazarken o devrin büyük şâiri Nedim’in bir gazelini iki genc “Külhan Beyi” şânında söylenmiş gösteriyor, 1730 ihtilâlinde çok önemli rol oynamış Külhan Beyleri için şirin bir yakıştırmadır, meşhur gazelin bir beytinde “Fedâî” kelimesi kullanılmışdır (B.: Külhan beyi): Uşşâkın olsa nola fedâ nakdi canları Seyretmedin mi dünkü fedâî civanları Şevk âteşine sen de tutuşdun mu ey gönül Gördün mü dün güreş tutuşan pehlivanları