Onsekizinci Yüzyıl başlarında İstanbula gelmiş Afganlı bir seyyah derviş, şâir; aşağıdaki satırları bir fevâid mecmuasından alıyoruz: “Afganî Derviş Fedâ ki gülgoncei bağı mehâhet âhûyi hüsnü behcet dilberi ruh efzâ Pâlhenk (Farsca ip, kayış, dizgin, kemend anlamında) nam tâzesi ile dâim bile olub ol mecmuai hüsnü bahâde nukuuşi aşkın dekaayiki hurdebînin temâşâ ve o cünbüş ile çâr aktârı cihânı geştü güzar eyler pâ pürehne apâpûş kalender derbeder dervişi dilrîş bir merdi nâzik ve şâiri hoş tâbir ki seyahat tariki ile diyârı rûma gelüb nâdîdei rûzigâr olan şehri İstanbulda seyyahin zümresinin vardıkları kibar ve rical menzillerinden firar ve Tahtakale nam mahalde Hanam külheninde vâfir müddet karar etmişdir, amma lisanı farsî olmakla avam ile dahi ihtilât etmeyüb İstanbulda Tahtakalede ve Unkapanında hanlarda olan ve ahurlarda ve Valide Hanında menzil tutmuş eşekci acem tâifesinden yâran peyleyüb anlarla olurdu, sene 1115 (M. 1703 - 1704) hilâlinde.” Mirzazâde Salim Efendi de kendi adına nisbetle anılan şuerâ tezkiresinde Fedâ adında bir seyyah dervişden bahsediyor ki bu zat olması çok muhtemeldir; Sâlim şiir diline örnek olarak şu farsca beyti kaydetmişdir: Cilve ber cilve dâd be arsai zevk Esbi tabe’m zi tâzyânei şevk Bibl.: Fevaid Mecmuası; Salim, Şuerâ Tezkiresi