Evliyâ Çelebi, yaşadığı Onyedinci Asır ortasında İstanbul içindeki mesîreler arasında bir Fâtih Meydanından bahsediyor; öyle tahmin ediyoruz ki Evliyânın meydan dediği, Fâtih Sultan Mehmed Câmii Kebirinin alan gibi dış harem avlusudur. Diğer tarih kaynaklarımızdaki kayıdlarda da bu avlunun, yılın her mevsiminde ve günün her saatinde alandan farksız kalabalık olduğu görülür. Geçen asır sonlarında Türk dostu olarak tanınmış ünlü Fransız romancısı Pierre Loti, vak’aları İstanbulda geçen “Azâde” isimli aşk romanında Fâtih Camii dış harem avlusundan “meydan” diye bahsediyor (B.: Aziyâde, Âzâde; cild 3, sayfa 1690); aşağıdaki satırları oradan alıyoruz: “Sultan Mehmed-Fâtih’in camii bizi, Ahmedle beni, gümüşî renkde büyük kapılarının önünde alelekser oturmuş, güneşin altında ve hayattan endişesiz, hiçbir beşer lisanına tercümesi kabil olmayan bir kararsız hülya tâkip etmek üzere uzanmış bulur. Mehmed-Fâtih meydanı eski İstanbulun tâ yukarısında, Keşmir kaftanları giymiş ve başlarında geniş beyaz sarıklar taşıyan kimselerin gezip dolaştıkları geniş mesafeler işgal eder. Merkezinde yükselen cami, İstanbulun en büyük camilerinden ve en mazharı hürmet olanlarından birisidir. “Cesim meydan, arı kovanlarının sıralanmasına müşabih ve üzerlerinde bir sürü taştan kubbenin yükseldiği esrarlı duva...

Evliyâ Çelebi, yaşadığı Onyedinci Asır ortasında İstanbul içindeki mesîreler arasında bir Fâtih Meydanından bahsediyor; öyle tahmin ediyoruz ki Evliyânın meydan dediği, Fâtih Sultan Mehmed Câmii Kebirinin alan gibi dış harem avlusudur. Diğer tarih kaynaklarımızdaki kayıdlarda da bu avlunun, yılın her mevsiminde ve günün her saatinde alandan farksız kalabalık olduğu görülür. Geçen asır sonlarında Türk dostu olarak tanınmış ünlü Fransız romancısı Pierre Loti, vak’aları İstanbulda geçen “Azâde” isimli aşk romanında Fâtih Camii dış harem avlusundan “meydan” diye bahsediyor (B.: Aziyâde, Âzâde; cild 3, sayfa 1690); aşağıdaki satırları oradan alıyoruz: “Sultan Mehmed-Fâtih’in camii bizi, Ahmedle beni, gümüşî renkde büyük kapılarının önünde alelekser oturmuş, güneşin altında ve hayattan endişesiz, hiçbir beşer lisanına tercümesi kabil olmayan bir kararsız hülya tâkip etmek üzere uzanmış bulur. Mehmed-Fâtih meydanı eski İstanbulun tâ yukarısında, Keşmir kaftanları giymiş ve başlarında geniş beyaz sarıklar taşıyan kimselerin gezip dolaştıkları geniş mesafeler işgal eder. Merkezinde yükselen cami, İstanbulun en büyük camilerinden ve en mazharı hürmet olanlarından birisidir. “Cesim meydan, arı kovanlarının sıralanmasına müşabih ve üzerlerinde bir sürü taştan kubbenin yükseldiği esrarlı duvarlarla muhattır; bunlar medreselerdir ve Hıristiyanlar buralara kabul edilmezler. Bu mahalle tamamiyle şarkkâri bir hayat ve hareketin merkezidir. Develer, yeknesak çıngıraklarını şıngırdatarak bu meydanı sakin adımlarla kat’ederler. Mukaddes şeylerden bahsetmek üzere dervişler gelip otururlar ve buraya garpten henüz hiçbir şey gelmemiştir.” (Nâhid Sırrı Örik Tercemesi).