Geçen asır ortalarında yaşamış, işlediği dükkân Fâtihde Malta Çarşısında bir terzi olub nevcivanlık çağında güzelliği dillere destan olmuş ve devrinin büyük halk şâiri Erzurumlu Emrah tarafından şu manzûme ile övülmüşdür: Sevdi gönül bir püseri Sanatı terzi güzeli Hüsnünün bir muhtasarı Şerh iderek söylemeli. Malta’nın Fâik’ini Sohbetinin lâyıkını Ben gibi bir âşıkını Eylemiş aşkıyla deli Tutuldu dilim diline Gözleri memlû seline Perçeminin bir teline Destei reyhan demeli. Süslüce püsküllü fesi Görmeden oldum sevesi Sîmü zerre çok hevesi Bilmem anı nişlemeli. Mâiliyim mâh cebîne Durma sarıl gabgabine İçliğinin her cebine Dökmeli altın kümeli Bu işi kanun idelim Gönlünü memnun idelim İğneden altı idelim İncinmesin nâzik eli Şehr içre süslü gezer Âşıkının bağrın ezer İğnesi hem yüksüğü zer Goncesi sîm işlemeli. Ülfet ider tâze ile Aynalı yelpâze ile Bir gümüş endâze ile Ölçelim ol ince beli. Dikse dikiş nâz iderek Hem nutanıp şâz iderek Söyledi cânım diyerek Yiyesim geldi o dili. Yokdur işinin kötüsü Yüzünün ağı ütüsü Nâzenin misk kokusu Nâzenîn olmuş ezelî. Ruhleri gül penbe beden Nâzü edâ hokka dehen Beş mecidiye verüben Bir öpücük istemeli Sofrasına kim ki banar Nârine elbet te yanar Bûse ile dil mi kanar Âğuuşunu dişlemeli. Meclisine gelmez ise Şevka irüb gülmez is...

Geçen asır ortalarında yaşamış, işlediği dükkân Fâtihde Malta Çarşısında bir terzi olub nevcivanlık çağında güzelliği dillere destan olmuş ve devrinin büyük halk şâiri Erzurumlu Emrah tarafından şu manzûme ile övülmüşdür: Sevdi gönül bir püseri Sanatı terzi güzeli Hüsnünün bir muhtasarı Şerh iderek söylemeli. Malta’nın Fâik’ini Sohbetinin lâyıkını Ben gibi bir âşıkını Eylemiş aşkıyla deli Tutuldu dilim diline Gözleri memlû seline Perçeminin bir teline Destei reyhan demeli. Süslüce püsküllü fesi Görmeden oldum sevesi Sîmü zerre çok hevesi Bilmem anı nişlemeli. Mâiliyim mâh cebîne Durma sarıl gabgabine İçliğinin her cebine Dökmeli altın kümeli Bu işi kanun idelim Gönlünü memnun idelim İğneden altı idelim İncinmesin nâzik eli Şehr içre süslü gezer Âşıkının bağrın ezer İğnesi hem yüksüğü zer Goncesi sîm işlemeli. Ülfet ider tâze ile Aynalı yelpâze ile Bir gümüş endâze ile Ölçelim ol ince beli. Dikse dikiş nâz iderek Hem nutanıp şâz iderek Söyledi cânım diyerek Yiyesim geldi o dili. Yokdur işinin kötüsü Yüzünün ağı ütüsü Nâzenin misk kokusu Nâzenîn olmuş ezelî. Ruhleri gül penbe beden Nâzü edâ hokka dehen Beş mecidiye verüben Bir öpücük istemeli Sofrasına kim ki banar Nârine elbet te yanar Bûse ile dil mi kanar Âğuuşunu dişlemeli. Meclisine gelmez ise Şevka irüb gülmez ise Doğruca söylemez ise Bak o zaman şişlemeli. Söz olmaz onun sözüne Kaşları şehlâ gözüne Hâsılı dünyâ yüzüne Gelmemiş aslaa bedeli. Mâderinin nesli perî Lâ’li Bedehşan güheri Gaalibâ anın pederi Hûri ve gilman dimeli. İsmini anın diyemem Çekmeye gam gussa elem Üçyüz öte düşdü kalem Ebcedi harfin temeli Şâirin son kıt’ada “ismini söyleyemem” demesi, halk şâirlerinde çok sık rastlanan avâmî nüktedanlıkdır, şöyle ki, Emrah, manzûmesinin ikinci kıt’asında açıkça yazdığı “Fâik” adını, son kıt’ada gûyâ “üstün” anlamında kullandığını söylemektedir. Emrah’ın bu manzûmesi İstanbulda sür’atle yayılmış ve ona nazîre, hatta taklid yollu bir ikincisi yazılmış ve gaayet tatlı nağmelerle bestelenmişdir: Sevdi gönül bir püseri San’atı terzi güzeli Kâkülün kesen berberi Sırmadan etmiş her teli Neylemelu nişlemeli Bu kışı da burda kışlamalı. Derdi dili şerh idemem Güzelim sevdim diyemem Koyub ağyâra gidemem Bir kez öpsem nazlı eli Ağlamalı sızlamalı Bu yazı da burda yazlamalı. Bülbül olur gelse dile Pâyine yüz göz sürile Bir gümüş endâze ile Ölçmeli ol nazlı beli Neylemeli nişlemeli Bu kışı da burda kışlamalı. Şûhâne yıkmış dalfesi Bin güzelin bir dânesi Aşkbazlıkda var hevesi Yâr olarak peylemeli Ağlamalı sızlamalı Bu yazı da burda yazlamalı.