Geçen asır sonlarında İstanbula gelmiş kalender meşreb bir halk şâiri, beş kıt’alık bir manzumesi görüldü: Handa yatar garib yiğit bekârım Yırtıldıkca don gömleği yamarım Ama gel gör âşıklara hünkârım Bir güzeli peylemeyi umarım. Ser veririz sır vermeyiz güzelim Tenhalarda sevişelim gezelim Bûseleri tesbih misal dizelim Âşıkım ben yar yoluna kumarım. Samanlıklar seyrân olur yâr olsun Bir post yeter iki câna âr olsun Bir tas yeter iki ağza nâr olsun Virâneyi saray yapar mîmârım. Nâmım Âşık Fahri hâkim Tokattır Yârelerim şerha şerha, kat kattır Gurbet eli sanma hicran firkattır İstanbulda defteri aşk tomarım. Vâsıf Hiç Bibl.: Âşık Râzi evrâkı metrûkesi, Defter.