GUBAR – Dilimize arabcadan alınmış bir kelime, “Toz,İnce Toprak” anlamında. Yakın geçmişe kadar günlük sohbetimizde kullanılırdı. Divan edebiyatımızda “Toz” karşılığı dâima bu kelime kullanılmışdır. İntizârı rehi vuslatda gubar oldu tenim Başım üstünde yer etsün o gözüm nûru benim Çoğunlukla da yine arabcadan alınmış “Balçık,Çamur,Toprak” anlamlarında “Tîn” kelimesi ile birlikde kullanılırdı ;aşağıdaki kıt’a, Tâhirül Mevlevinindir (B.: Olgun,Tâhir),sokakda çıplak ayakla doluşan dolaşan güzel bir genç için söylenmişdir (B.: Cihanbeyli,Mustafa ,cild 7,sayfa 3561) : İtme mustağrak gubârü tîne ey nahli semen Bûsegâhı ehli dildir pâyi gülfâmın senin Basma kim toprağa çıplak nâzenînim olmasın Hâk ile âlûde vü âzürde akdâmın senin